Numer 2024/393

Film

Na niby (Aleksandra Boćkowska)

Jestem wśród tych osób w ekipie filmowej, których praca jest dobrze widoczna, ale nikt nie wie o ich istnieniu. Mało kto orientuje się, iż są ludzie zajmujący się robieniem sztucznych zwierząt – mówi scenografka, twórczyni rekwizytów i mockupów

Światła na granice (Bartosz Marzec)

Twórczynie i twórcy filmów o granicy stoją po stronie solidarności wobec osób uchodźczych. Zabierają głos wobec kryzysu, wiedzą przy tym, co i jak chcą powiedzieć. Najnowszy film włoskiego reżysera, Matteo Garrone, „Ja, kapitan”, można oglądać już w kinach

Pewnego razu na dzikim zachodzie (Marcin Stachowicz)

Podróżowanie do miejsc lokacji kultowych filmów jest dla mnie mniej więcej tak samo ekscytujące, jak ściganie aktorów i aktorek po czerwonych dywanach, żeby zrobić im zdjęcia albo poprosić o autograf – czyli wcale. Kiedy patrzę na te miejsca, czuję głównie niedosyt

Media

Pełnia w Czyśćcu (Mateusz Witczak)

„Wilkołak” to niegłupia, sprawnie napisana powieść zaangażowana. Szkoda jedynie, iż podstawowa przewaga medium – jego interaktywność – pozostaje w twórczości studia Different Tales niemal niewykorzystana

Muzyka

Puszcza Biała. Wakacje z duszami (Remek Mazur-Hanaj)

Kurpie Białe to jeden z najmniej znanych regionów w Polsce. I najmniej samoświadomych. A może jego niełatwa do uchwycenia tożsamość ma w sobie coś z błąkającej się duszy?

Ambient jako schronienie (Ivan Shelekhov)

W Ukrainie wydaje się teraz mnóstwo muzyki. Nawołuje ona do działania – do walki, do trwania, do obrony kraju. To wszystko wspaniałe, ale chciałem dać słuchaczom coś, przy czym mogliby się zatopić w myślach, przywołać przyjemne wspomnienia, po prostu się odprężyć

Teatr

Jestem cywilką (Anna Pajęcka)

Krystian Lada pokazuje dojmująco cielesność powstania warszawskiego. A opera site-specific to forma, która tę fizyczność pomaga wydobyć także widzom – ich ciała stale się poruszają, eksplorując wolską przestrzeń

Przepis na wyrzuty sumienia (Witold Mrozek)

Mieszczańska publiczność Zachodu, z Polską włącznie, od dawna płaci artystom za wyśmiewanie i krytykę faktu, iż jest mieszczańską publicznością. To esencja teatru politycznego, a może zwłaszcza publicznego – relacja z festiwalu w Santarcangelo

Wiersze

wiersze (Dominik Bielicki)

Україна

Ембієнт як прихисток (Іван Шелехов)

В Україні видається багато музики, яка спонукає до дії – воювати, триматися, захищати країну, бути активними. Ембієнт натомість справляє терапевтичний, релаксовий вплив на людей