Pragnienie kontaktu. Tak możemy odczytać symboliczną relację formacji skalnych w artystycznej wizji Norberta Delmana.
Tytułowa „Grota” jest dziełem rzeźbiarskim dedykowanym przestrzeni Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu. Artysta dostrzega interakcję między dwoma odległymi bytami, jakimi są stalaktyty i stalagmity, dążącymi do wspólnego spotkania i zespolenia w jeden twór. Są to formacje, które wyobrażamy sobie, myśląc o jaskiniach. Woda sączy się z góry i tworzy kroplę zwisającą ze sklepienia, która z czasem stanie się rzeźbiarskim arcydziełem, symbolizującym siłę przyciągania i potęgę natury, totemem nadziei na spotkanie. Czas straci znaczenie. Instalacja staje się dla Artysty pretekstem do rozważań na temat ludzkich relacji, potrzeb, marzeń i skrywanych pragnień. Poprzez tworzenie złożonych struktur skłania do zastanowienia się nad kondycją naszych myśli i tęsknot.
Jego „Grota” staje się spektaklem, w którym główne role grają forma, barwy i cienie. Dzięki temu zabiegowi rodzi skojarzenie z grą cieni w alegorii jaskini z dzieła Platona „Państwo”. To w niej przetrzymywano ludzi skutych łańcuchami w taki sposób, aby nie mogli odwracać głów w kierunku wyjścia i światła. Za ich plecami zbudowano mur, za którym inni, nieznani ludzie tworzyli swego rodzaju teatrum. Na ścianie mogli oglądać tylko cienie niewidocznych, nierzeczywistych, ale znajomych kształtów postaci i rzeczy. Dźwięki dochodzące do ich uszu były tylko zniekształconym echem, odbitym po wielokroć od ścian pieczary. Uwięzieni ludzie tworzyli wokół tych cieni i dźwięków swoją filozofię, nadawali im cechy i znaczenia. Stały się one dla nich jedyną znaną rzeczywistością. Jesteśmy symbolicznymi niewolnikami naszych wyobrażeń, których nie możemy opuścić. Codziennie od chwili narodzin kształtujemy swoją wiedzę na temat rzeczywistości poprzez podawane nam odrealnione obrazy. Widzimy tylko cienie na ścianie, a nie otaczające nas obiektywne ekosystemy. Delman jest przenikliwym obserwatorem rzeczywistości, do której odnosi się w swoich pracach w niebywale inteligentny sposób. Przemyślenia łączy na wielu poziomach, dzięki czemu stają się one źródłem refleksji.
Jak sam podkreśla jest też ofiarą własnych projekcji i imaginacji. Ostatecznie mówi: „Moje prace są o tęsknocie zagubionej w pustej grocie, gdzie fantazja o spotkaniu innego staje się echem kąpiącej wody i wzrastającym cieniem skalnych formacji. Pragnienie spotkania to cień fetyszu, jakim jest miłość. W moich pracach jest kapitał niekończącej się nostalgii, która może trwać stulecia zanim dwa obiekty znowu się nie spotkają. Tylko chyba nie mam aż tyle czasu”.
