Mniej więcej 20 lat temu, gdzieś pomiędzy 2002 a 2004 rokiem, rozpoczęła się historia projektowania konceptualnego pod szyldem biednego dizajnu. To, czym adekwatnie jest Poor Design, nie wie choćby sam autor, czasem jednak nazywający swoją narkotyczną i kompulsywną potrzebę tworzenia: brzemieniem. Krytycy różnie określali tę twórczość. Dla artystów jest to projektowanie, dla projektantów raczej sztuka. Zdarzały się określenia takie jak: rekwizyty teatralne, trójwymiarowe plakaty lub po prostu gadżety.
Poorex, inaczej poor design, to „instytucja” eksperymentująca. Celem jej działań jest wyłapywanie z rzeczywistości momentów, w których dochodzi do swoistego fenomenu spotkania kilku trudnych do określenia zmiennych: przedmiotu w danym kontekście, użytkownika w danej potrzebie i komentarza do danej sytuacji. To wszystko podlane sosem dość ambiwalentnego stosunku do życia i konieczności terminowania na Ziemi. Gdy w pewnej chwili dochodzi do krótkiego spięcia powstają obiekty bękarty. Niechciane dzieci zrodzone pomiędzy wierszami jakiejś nudnej i przewidywalnej opowieści. To, co charakteryzuje przedmioty powstałe w studiu Poorex, to geneza ich powstawania. Rodowód każdego z projektów jest zbieżny z rodowodem dzieł sztuki. Każda z prac, każdy przedmiot, rodzi się w głowie autora jako wynik obserwacji, autentycznej potrzeby ducha, inspiracji mniej lub bardziej banalnym zjawiskiem, jednakże stymulującym do projektowego działania.
Większość projektów stanowią reprezentację przyjętej idei, są rodzajem narzędzi do zilustrowania filozofii kryjącej się za całą działalnością. Można odnaleźć cztery elementy charakteryzujące ową filozofię, a są to kolejno: Opieranie się na czymś co można nazwać „narracyjnym zapętleniem”, wykorzystanie prostej mechaniki, apoteozie prostych, często zdegradowanych przedmiotów. A wszystko, tak czy inaczej, zamknięte jest w klamry przełamywania znanej z psychologii Fiksacji Funkcjonalnej. Niepozwalającej na spojrzenie na przedmiot w sposób nowatorski, w poprzek jego pierwotnie zakładanej funkcji.
Wystawa w Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy przedstawia wybór prac z 20 lat działalności, tytuł i plakat to przedruk pocztówki reklamującej Poor design na samym początku działalności. Mocny, autoironiczny przekaz jest wciąż aktualny, prezentuje bowiem zdystansowany stosunek tak do siebie, jak i do roli twórców w artystycznym i projektowym świecie.
Bartosz Mucha – studiował na ASP w Krakowie (dyplom 2004) i w ESAG w Paryżu. Projektant 2 i 3 D. W latach 2004-11 lat wokalista i autor tekstów zespołu math rockowego Maria Celeste. Założyciel studia projektowego Poorex, które jest jednoosobową działalnością projektowo-artystyczną. Studio zorientowane jest na projektowanie i wykonywanie unikatowych obiektów lub ich krótkich serii, sporadycznie produkowanych i dystrybuowanych. Poorex funkcjonuje głównie w obiegu galeryjnym bądź w innej formie współpracując z instytucjami kultury. Działalność osadzona jest na trzech fundamentach: eksperymencie, obiekcie i paraarchitekturze. Pracom często towarzyszą krótkie filmy wideo, będące dopowiedzeniem wydarzających się sytuacji. Ważnym elementem finalizującym poszczególne serie obiektów są publikacje książkowe. Doświadczenia wyniesione z pracy w studiu są istotnym elementem w pracy dydaktycznej na kierunkach wzorniczych gdzie studenci uczeni są konceptualnego i eksperymentalnego myślenia o projektowaniu. Aktualne zatrudniony na Wydziale Projektowania Uniwersytetu SWPS.
!["Rzeczy, których nie zapomniałam". Eliza Kącka: to córka wyzwoliła we mnie pisarkę [WYWIAD]](https://cdn.kultura.onet.pl/1/t45k9lBaHR0cHM6Ly9vY2RuLmV1L3B1bHNjbXMvTURBXy9iZjBmZGY0MTljZTZlMmExNmY0ODE3ZDMyMjQxM2NmMC5qcGeSlQMAzQGTzQ5AzQgEkwXNBLDNAyDeAAKhMAehMQQ)
