Dziś zapiszę w pamiętniku historię, której sam długo nie mogłem uwierzyć. Siedzę teraz w tym domu spokojnej starości, patrzę przez okno, a przed oczami wciąż przewijają się te same obrazy. Jak to moja rodzina długo się mną opiekowała, a potem… ech, trudno choćby wspominać, gdy mój własny mąż, Wojciech, rzucił mi te słowa, od których serce zamarzło jak staw w środku zimy.
„Nie zamierzam pielęgnować chorej staruchy!” usłyszałem wtedy. I nie tylko usłyszałem te słowa wbiły się we mnie jak nóż. Stał nade mną z tym lodowatym spojrzeniem, jakby nasze wspólne lata nagle zamieniły się w pustkę.
Leżałem po upadku z drabiny dwa miesiące łóżko było moim światem. Dwadzieścia lat razem, a teraz stał się obcy, choćby talerz zupy postawił tak, iż połowa wylała się na stolik, bez słowa przeprosin. Patrzyłem, jak wychodzi z pokoju, nie oglądając się za siebie, a we mnie wszystko się waliło.
Nasz syn, Kacper, młody, ale z dobrym sercem pomagał, jak mógł: książkę podał, zupę przyniósł, pytał, czy czegoś nie potrzebuję. A ojciec tylko burczał, aż w końcu wybuchnął.
Pewnego wieczora, gdy poprosiłem o pomoc przy myciu, spojrzał na mnie jak na ciężar i rzucił to samo:
„Nie jestem pielęgniarzem! Nie będę się babrał z niedołężnym starcem!”
Nie rozpłakałem się. Tylko spojrzałem mu w oczy i zrozumiałem, iż między nami już koniec. Zebrałem resztkę sił i splunąłem mu w twarz ostatnie pożegnanie dla człowieka, którego kiedyś znałem.
Był w szoku, a ja twardy jak głaz wiedziałem, iż to koniec jednego życia i początek drugiego. Gdy próbował wrócić, błagał o szansę słuchałem i śmiałem się przez łzy, bo słowa już nic nie znaczyły.
Potem była wojna próbował mnie zranić, przysyłał złośliwe paczki, ale ja byłem silniejszy. Mój syn był moją podporą, moją dumą.
W dwa miesiące stanąłem na nogi: wróciłem do pracy, zacząłem projekt, o którym zawsze marzyłem. Pionowe ogrody, wyobrażasz? Teraz ja jestem tym, który gna przez życie, nie oglądając się na wiek czy słabości.
Kiedyś byłem cichy, wygodny dla innych. Teraz sam decyduję o sobie. Syn stoi przy mnie, a tamten człowiek został tylko cieniem przeszłości.
A wiesz co? Pewnego dnia, jadąc nowym samochodem przez Warszawę, zobaczyłem go na światłach zmęczonego, przygarbionego, z tanią reklamówką w ręku.
Nie spotkały się nasze spojrzenia. Żalu ani złości tylko spokój. Zostawiłem go tam, w przeszłości, a sam pojechałem dalej, ku nowemu życiu.
Oto moja lekcja, którą zapisuję: życie bywa nieprzewidywalne, ale siła jest w każdym z nas. Trzeba tylko uwierzyć w siebie i nie bać się zaczynać od nowa. Choć trafiłem do domu starców, wiem nie jestem starcem. Jestem człowiekiem, który odnalazł siebie na nowo.
Nie płaczcie za tymi, którzy odchodzą. Dbajcie o siebie i idźcie naprzód, bo prawdziwa miłość zaczyna się od miłości do siebie.
