Nie mogłam już dłużej znosić jego gniewu, ale życie dało mi nową szansę.
Wieczór w naszym mieszkaniu w Poznaniu wyglądał jak setki innych: ja, Kinga, sprzątałam po kolacji, mój mąż Krzysztof oglądał telewizję, a nasz syn Jakub uczył się do egzaminów. Ale tej nocy wszystko się zmieniło. Rozmowa o wyjeździe do moich rodziców przerodziła się w kłótnię, która stała się kroplą przepełniającą czarę. Moje życie z Krzysztofem, pełne jego złości i obojętności, runęło, ale los niespodziewanie dał mi nową szansę na szczęście. Teraz stoję na progu nowego życia, a moje serce wali z lęku i nadziei.
Weszłam do salonu, nerwowo gniotąc brzeg fartucha. Krzysztof, jak zwykle, leżał na kanapie, wpatrzony w ekran.
— Krzysztof, mama dzwoniła — zaczęłam ostrożnie. — Tata zachorował, musimy do nich pojechać. Pomóc w gospodarstwie, z sianem…
Krzysztof zerwał się, rzucając pilotem o podłogę. Jego twarz zaczerwieniła się z wściekłości.
— Mam gdzieś siano twoich rodziców! — wrzasnął. — Za tydzień jedziemy do mojej matki i koniec dyskusji!
— Nie mogę im odmówić — odpowiedziałam cicho. — Pojadę sama, a potem do twojej mamy.
Zachłysnął się gniewem, nie mogąc znaleźć słów. W milczeniu wyszłam do sypialni, ale we mnie wrzało. Rano wydarzyło się coś, co przewróciło moje życie do góry nogami.
Kiedyś, młoda i naiwna, zakochałam się w Krzysztofie. Poznaliśmy się na uczelnianej imprezie—ja studiowałam pedagogikę, on inżynierię. Jego ostry charakter wydawał mi się wtedy oznaką siły, a ja, zauroczona, umiałam łagodzić jego wybuchy. Przyjaciółki ostrzegały: *„Kinga, on jest chamski, wszystko mu niepasuje, zastanów się!”* Ale nie słuchałam, wierząc, iż moja miłość go zmieni. Po ślubie zamieszkaliśmy w Poznaniu, urodził się Jakub, i pierwsze lata były niemal szczęśliwe. Z czasem jednak Krzysztof stawał się coraz bardziej nieznosny.
Pracowałam jako nauczycielka w podstawówce, uwielbiałam swoich uczniów, a oni kochali swoją *panią Kingę Miłkowską*. Krzysztof, inżynier w fabryce, ciągle narzekał na pracę. *„Nikt mnie nie docenia, Kinga. Wnoszę pomysły, a oni się śmieją!”* Próbowałam go uspokajać, ale warknął: *„I ty się na nich rzucasz? Siedzisz w szkole z dziećmi—tam nie potrzeba mózgu!”* Jego słowa bolały, ale milczałam, by nie eskalować kłótni.
Potem go zwolnili. Znalazł inną pracę, ale po roku historia się powtórzyła—konflikty, zwolnienie. W domu stawał się nieznośny: krzyczał na mnie, zarzucał mi brak wsparcia. Cierpiałam dla Jakuba, nie chciałam, by syn dorastał bez ojca. Ale miłość dawno wygasła, zrozumiałam, iż pomyliłam zauroczenie z prawdziwym uczuciem. Krzysztof kochał tylko siebie i nie znosił krytyki.
Kiedy Jakub dorósł, po kolejnej awanturze powiedział: *„Mamo, dlaczego go tolerujesz? Dawno powinnaś odejść.”* Byłam zaskoczona, iż wszystko widzi. *„Nie chciałam, żebyś dorastał bez taty”* — odparłam. Ale on odpowiedział: *„Mamo, on jest dla ciebie okropny, a i mnie prawie nie zauważa.”* Te słowa zmusiły mnie do refleksji.
Tamten wieczór zaczął się od telefonu do rodziców. Gdy dowiedziałam się, iż tata jest chory, postanowiłam jechać. Krzysztof wpadł w szał, jego gniew spadł na mnie jak burza. Rano, gdy pakowałam rzeczy, wparował do pokoju, krzycząc i obrażając. Płakałam, ale się nie ugięłam. Kiedy wyszedł, trzasnąwszy drzwiami, spakowałam torbę, wezwałam taksówkę i pojechałam do rodziców. Mamie wszystko wyznałam, błagając, by nie mówiła tacie—był zbyt słaby.
— *„Kinga, to nie jest życie”* — powiedziała, obejmując mnie. — *„Zasługujesz na więcej.”*
Dwa miesiące później rozwiodłam się z Krzysztofem. Dzwonił, groził, ale wyjechałam do innego miasta. Jakub został w akademiku, odmawiając kontaktów z ojcem. Znalazłam pracę w małej szkole, wynajęłam mieszkanie i rzuciłam się w wir zajęć. Moje dzieci stały się moim ratunkiem, ich uśmiechy pomagały zapomnieć o bólu.
Przed świętami, wracając ze szkoły, zauważyłam mężczyznę, który wysiadając z samochodu, zachwiał się i upadł. Podbiegłam, ułożyłam go, podłożyłam torbę pod głowę i wezwałam pogotowie.
— *„Kim pani jest dla niego? Pojedzie do szpitala?”* — zapytał lekarz.
— *„Po prostu szłam, prosto ze szkoły”* — odparłam zmieszana. — *„Nie znam go.”*
— *„Proszę podać numer na wszelki wypadek”* — poprosił.
Drugiego stycznia zadzwonił nieznany numer. Myślałam, iż to Jakub, ale męski głos powiedział:
— *„Dzień dobry, Kingo, szczęśliwego Nowego Roku! Jestem Damian. To pani uratowała mi życie, wzywając pomoc. Chciałbym się poznać, jeżeli będzie pani miała czas mnie odwiedzić w szpitalu.”*
Byłam zaskoczona—prawie zapomniałam o tamtym zdarzeniu. Zawsze starałam się pomagać, ale ten telefon wydawał się inny.
— *„Dobrze, przyjdę”* — odpowiedziałam.
Wchodząc na salę, zobaczyłam mężczyznę po pięćdziesiątce, z siwizną, ale ożywionym spojrzeniu. Damian patrzył na mnie, jakbym była cudem.
— *„Dzień dobry, jestem Kinga. Jak się pan czuje?”*
— *„Dzięki pani—świetnie”* — uśmiechnął się. — *„Nie ma pani pojęcia, jak jestem wdzięczny.”*
Okazało się, iż Damian przyjechał do miasta w sprawach zawodowych. Gdy leżał w szpitalu, często go odwiedzałyśmy. Rozmawialiśmy o wszystkim, czułam, iż staje mi się bliski. Przed wyjściem powiedział:
— *„Kinga, nie wyjadę bez pani. Co panią tu trzyma? Mam dom, pracę, szkołę w pobliżu. Jakub też może przyjechać, miejsce jest. Mieszkam z ojcem, ucieszy się.”*
Damian wyznał, iż siedem lat temu stracił żonę i córkę w wypadku. Od tamtej pory był sam—aż do spotkania ze mną. Jego słowa poruszyły mnie do gł— *”Tak”*, szepnęłam, czując, jak dawno zapomniane ciepło rozpala się w moim sercu.
