„Namaluj mnie w tej pracy” – poprosiła Patryka mama, wspominając, jak w latach 70. była kelnerką m.in. w zajeździe „Zerwikaptur”, kiedyś jednym z największych przy dzisiejszej drodze 92. Patryk Różycki maluje wspomnienia własne oraz swoich bliskich, zamieszkałych w niewielkiej wsi w Wielkopolsce. Kolejne wystawy składają się na biograficzną opowieść problematyzującą pochodzenie i awans społeczny artysty. Częścią tego procesu jest przepracowywanie wstydu klasowego, jaki Różycki dzieli z członkami swojej rodziny. Opowiadając własne i ich historie, tworzy reprezentację klasy społecznej, która nie znajduje dzisiaj w przestrzeni publicznej obrazów swojego życia.
Wystawa w Galerii Arsenał w Białymstoku prezentuje wycinek tego projektu. Zbieramy na niej obrazy wielowymiarowo opowiadające o losach Różyckich przez pryzmat ich relacji z pracą. To historie walki o prawa pracownicze, stygmatyzacji pracy fizycznej, nieodpłatnych praktyk i bezrobocia, migracji zarobkowej, wysokich kosztów pracy, choroby i życia z renty, śmierci, pracy na czarno i poszukiwania godności w sytuacji upokarzającej biedy i braku sprawczości.
W twórczości Różyckiego odnajdujemy przemilczane historie własnych rodzin. Jednocześnie odbijają się w niej rozmaite aspekty najnowszej historii społecznej Polski, koszty transformacji i modernizacji. Po otwarciu autostrady A2 znajdujący się na trasie między Kołem a Koninem „Zerwikaptur” podzielił los licznych lokali w okolicy – został zamknięty, pozbawiając pracy wiele osób z rodzinnej miejscowości artysty. Na jednym z obrazów na prośbę matki Różycki przypomina okres świetności tego miejsca i czas, kiedy czuła się w pracy szczęśliwa.
![Kurzajewski zdradził, kto przekonał go do udziału w "TzG". Zaufał jej [POMPONIK EXCLUSIVE]](https://i.iplsc.com/-/000KIYJGU9R49WVN-C461-F4.jpg)
