Stała na skraju przepaści, ale miłość przywróciła ją do życia — historia, która wzrusza do łez
Chciałabym opowiedzieć wam historię, która nie daje mi spokoju. To nie tylko opowieść, to przypomnienie, iż choćby w najciemniejsze dni nadzieja może nadejść — cicho, niewidocznie, ale na czas. I iż prawdziwa miłość nie odchodzi, gdy robi się trudno.
Ta historia zaczęła się na oddziale miejskiego szpitala w Krakowie, gdzie trafiłam po urazie kolana. Zdawałoby się, drobnostka — więzadła, tydzień pod obserwacją i do domu. Ale współlokatorka z sali — delikatna figura, prawie dziewczęca, blade oblicze, oczy pełne bólu — na zawsze zmieniła moje postrzeganie życia.
Miała na imię Basia. Miała zaledwie 22 lata. Leżała w oczekiwaniu na operację, która miała pozbawić ją części ciała — lekarze uznali, iż amputacja nogi powyżej kolana była jedyną szansą na uratowanie jej życia.
Każdego ranka odwiedzał ją chłopak. Nazywał się Marek. Przynosił kawę w termosie, opowiadał, co się dzieje na zewnątrz, przynosił zabawne historie z internetu, a czasem po prostu siedział cicho, trzymając ją za rękę.
Niezamierzenie stałam się świadkiem jednej z ich rozmów. Próbowała go przekonać, by odszedł. Mówiła, iż nie chce być dla niego ciężarem, iż nie chce go pozbawiać przyszłości. Jej głos drżał, a twarz była jak z kamienia.
On zaś odpowiedział cicho, ale z żelazną pewnością:
— Zapomnij. Nie odejdę. To nasze życie, i w nim zostaję. Na zawsze.
Pewnego wieczoru wyszłam na chwilę na korytarz. Gdy wróciłam, serce mi stanęło — Basia stała przy oknie. Siódme piętro. Wiatr rozwiewał jej włosy, ręce się trzęsły. Patrzyła w dół.
Rzuciłam się do niej, zawołałam po imieniu. Odwróciła się — cała we łzach. Objęłam ją, dosłownie odciągnęłam od okna. Długo siedziałyśmy, nie mówiąc ani słowa. Potem opowiedziała mi wszystko.
— Nie założę sukni ślubnej — szeptała. — Nie zatańczę pierwszego tańca. Nie pobiegnę za swoim dzieckiem. Kim jestem bez nogi?..
Próbowałam ją pocieszyć, ale czułam: była już w piekle. Jej dusza była poraniona. Jakby już żegnała się ze sobą.
Kilka dni później przeszła operację. Nocami jęczała, prosiła o więcej środków przeciwbólowych, ale myślę, iż najbardziej bolało ją nie ciało, ale serce.
Wypisano mnie. Dzwoniłam do niej, próbując ją wspierać, ale odpowiadała chłodno, zdawkowo. Czułam, iż nie chce nikogo obok. Przestałam więc ją niepokoić. Ale w myślach wciąż była ze mną.
Minęły lata. Nie wiedziałam, co się z nią dzieje, jak żyje, czy w ogóle żyje.
I oto dzień, niby zwykły. Lato, słońce, spaceruję po Parku Jordana. I nagle widzę: młoda para z dwójką dziewczynek — uśmiechają się, śmieją, bawią. I nagle zdaję sobie sprawę — to Basia. A obok — ten sam Marek.
Podbiegłam, objęłam ją — obie popłakałyśmy się. Śmiała się przez łzy. Opowiedziała, iż dostała nowoczesną, wygodną protezę, iż znów nauczyła się chodzić, prowadzić samochód, iż skończyła studia, znalazła pracę. w tej chwili jest na urlopie macierzyńskim — młodsza córka ma ledwie pół roku.
— Byłam wtedy na granicy — powiedziała cicho. — Gdyby nie Marek… Wykonałabym krok. Nie pozwolił mi się złamać. Codziennie mi powtarzał, iż kocha. Przekonywał, iż życie się nie skończyło. Dopiero się zaczęło.
Jeszcze długo rozmawiałyśmy, potem poszłam dalej, ale w moim sercu pozostał blask.
Wiecie, często narzekamy: korki, zmęczenie, kłótnia, szef, kryzys… A gdzieś w tym czasie ktoś walczy o prawo po prostu żyć. Po prostu stanąć na nogi — dosłownie.
Historia Basi i Marka to nie opowieść o bólu. To opowieść o sile miłości. O tym, jak ważne jest trzymać za rękę. Jak ważne jest nie puszczać. Jak ważne jest być obok, choćby gdy jest strasznie.
Oby każdy miał obok siebie taką osobę jak Marek. I obyśmy sami byli takimi — dla kogoś, komu teraz jest ciężko. Bo czasem wyciągnięta ręka może ocalić całe życie.
