Pierwsza wystawa zorganizowana pod nowym kierownictwem we wrocławskim Muzeum Etnograficznym jest niewątpliwie wydarzeniem szczególnym, jeżeli zważyć na bezkompromisową wolę tworzenia, jaką można poczuć i zobaczyć w zaprezentowanych artefaktach. Zapowiedzi poprzedzające otwarcie sali wystawowej w dawnym pałacu biskupów wrocławskich nie przygotowały zwiedzających, bo prawdopodobnie nie mogłyby przygotować, na zetknięcie z tym, co bezpośrednie, najprostsze, trzewiowe. W twórczości pani Aśki Borof zaciera się granica między sztuką a tzw. prozą życia, jest za to budząca szacunek szczerość: jakieś trudne do ujęcia w słowa i „szufladki” życie na krawędzi. Na tych kilkudziesięciu metrach kwadratowych obcujemy z czymś pierwotnym.
