Muminki a sprawa polska. Jak fińskie trolle wpisały się w naszą popkulturę | Polskie Muminki

Zdjęcie: Mikołaj Zacharow


Wystawa w Muzeum Kinematografii przypomina łódzkie wątki historii słynnej serii Tove Jansson. Wystawę „Muminki. Drzwi są zawsze otwarte” zorganizowano w łódzkim Muzeum Kinematografii jako element obchodów 80. rocznicy Muminków. W 1945 r. ukazała się pierwsza książeczka „Małe trolle i wielka powódź”. To okazja, by przyjrzeć się, jak stworzone przez Tove Jansson istotki wpisały się w polską popkulturę.

Spośród wielu adaptacji książek o białych trollach to „Opowiadania Muminków”, serial wyprodukowany na przełomie lat 70. i 80. przez łódzkie Studio Małych Form Filmowych Se-Ma-For oraz austriacki Jupiter Film, należą do najwierniejszych i najbardziej cenionych przez fanów. Nie był pierwszą próbą przeniesienia prozy Jansson na mały ekran (w 1975 r. choćby wytwórnia Walta Disneya próbowała wykupić prawa do postaci, na szczęście bez skutku), ale z pewnością przerastał wszystkie poprzednie. Także dlatego, iż sama autorka (i jej brat Lars, który przejął wtedy od Tove rysowanie cyklicznych muminkowych komiksów) mieli wpływ na ostateczny kształt serialu. Scenariusze każdego z odcinków były tłumaczone na szwedzki i wysyłane Janssonom, którzy mogli zgłaszać poprawki i uwagi. Zanim produkcja ruszyła pełną parą, Tove i Lars przyjechali na początku 1978 r. do Łodzi na spotkanie z filmowcami oraz zaakceptować projekty postaci i scenografii.

Na wystawie można zajrzeć za kulisy produkcji serialu. Obejrzeć dekoracje i charakterystyczne półpłaskie lalki, którymi posługiwali się animatorzy, rzucić okiem na scenopisy, zdjęcia i filmy z wizyty Tove Jansson w Polsce. Ale nie do samych „Opowiadań Muminków” ogranicza się ekspozycja. Serial został osadzony w szerszym kontekście: opowieści o Muminkach były tłumaczone na język polski od lat 60. (choć nie ukazywały się w chronologicznej kolejności) i od tamtej pory są nieustannie wznawiane, a po latach zostały nad Wisłą wydane także komiksy Jansson.