Miała wrażenie, iż córka kłamie… Dopóki ukryta kamera nie uchwyciła PRZERAŻAJĄCYCH słów żony milionera przy łóżku męża w śpiączce!

Myślała, iż córka kłamie aż ukryta kamera nie nagrała PRZERAŻAJĄCYCH słów żony milionera przy łóżku męża w śpiączce!
Przez zapylone szyby widać było prosty, ale nieskazitelnie czysty pokój, lśniący po sprzątaniu. W powietrzu unosiły się zapachy wczorajszego barszczu i coś dziecięcego mieszanka papieru, kredek i niewinności. Małgorzata, trzydziestoczteroletnia kobieta ze zmęczonym spojrzeniem i lekkim cieniem niepokoju w oczach, zapinała zniszczone palto. Jej siedmioletnia córka, Alenka, siedziała przy stole, podpierając policzek piąstką, i w skupieniu kartkowała grubą książkę bez ani jednej ilustracji.
Mamo, wiedziałaś, iż ośmiornice mają trzy serca? zapytała nagle, nie odrywając wzroku od tekstu. Fajnie by było, gdybyś też miała trzy. Jedno dla mnie, drugie do pracy, a trzecie, żebyś mogła odpocząć.
Małgorzata uśmiechnęła się. Ta drobna dziewczynka z poważnym, niemal dorosłym spojrzeniem była jej opoką, latarnią na wzburzonym morzu samotności. Ojciec temat, którego rzadko dotykały, zawsze w ten sam sposób: wyjechał i przepadł. Kiedyś rzucone w chwili rozpaczy, stało się ich rodzinną legendą, wygodną i zrozumiałą.
Od tamtej pory były tylko we dwie przeciwko wszystkiemu. W dzień Małgorzata sprzątała salę w rejonowym szpitalu, wykonując ciężką, mało prestiżową pracę sanitariuszki. W nocy, gdy Alenka zasypiała, siadała do laptopa i tłumaczyła suche dokumenty techniczne, walcząc ze zmęczeniem i poczuciem, iż życie ucieka.
No to co, moja mała myślicielko, gotowa? Małgorzata poprawiła córce czapkę, przygładzając wymykające się włosy.
Gotowa westchnęła Alenka, zamykając książkę. Mamo, a może rozejrzysz się za wujkiem Walerem? No, tym hydraulikiem. Tak, pachnie olejem, ale wszystko naprawi. A wąsy ma jak kot z kreskówki.
Alenka, daj spokój odparła Małgorzata z łagodnym uśmiechem.
No ale co? Po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa. Wujek Walera odpadł, no dobra. A listonosz? On się do ciebie codziennie uśmiecha!
Małgorzata pokręciła głową, powstrzymując śmiech. Ostatnio Alenka przesiała wszystkich mężczyzn w okolicy, ale żaden nie zdał jej wewnętrznego testu na godność bycia tatą. I znów, jak wczoraj i jak będzie jutro, wyszły z domu razem Małgorzata na nocną zmianę, a Alenka do maleńkiego pomieszczenia obok izby przyjęć, bo nie było komu jej zostawić.
Szpital przywitał ich znajomą atmosferą przygaszone światło, zapach środków dezynfekujących, szept kroków na korytarzu. W półmroku Małgorzata wpadła na Sanię dwudziestotrzyletnią pielęgniarkę z bujną, rudą grzywką i wiecznym uśmiechem. Marzyła o zostaniu chirurgiem i dorabiała w szpitalu, by opłacić studia.
Ritka, cześć! Słyszałaś o nowym pacjencie w piątej sali? zaszeptała szybko. Dymitr Siergiejewicz, jakiś bogaty biznesmen. W śpiączce po wypadku. A jego żona, Marina koszmar! Wygadana, ubrana jak na pokaz, a płacze, jakby serce miało jej pęknąć. Fałsz, sam fałsz.
Małgorzata skinęła głową, podziękowała za informację i zaprowadziła Alenkę do ich tymczasowej kryjówki maleńkiego pomieszczenia za mopami, gdzie stała stara kanapa. DwSłońce zachodziło za oknem, a w ich domu rozbrzmiewał śmiech, bo teraz, gdy byli już razem, każdy nowy dzień stawał się początkiem czegoś pięknego.