„Macie miesiąc, żeby się wyprowadzić z mojego mieszkania!” — oświadczyła teściowa.
W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie ceglane domy pamiętają czasy dziadków, moje życie wywróciło się do góry nogami jednym zdaniem, które zburzyło marzenia o szczęśliwej rodzinie. Ja, Kinga, od dwóch lat żyłam z Darkiem w harmonii, a gdy postanowiliśmy się pobrać, byłam przekonana, iż los mnie wyróżnił. Teściowa, Halina Marianna, wydawała się ciepła i wyrozumiała. Ale jej ultimatum po ślubie stało się ciosem, z którego do dziś nie potrafię się podnieść.
Zawsze dogadywałam się z Haliną. Słuchałam jej rad, szanowałam zdanie, a ona odpłacała mi życzliwością. Nigdy nie krytykowała, nie wtrącała się w nasze sprawy. Czułam, iż los oszczędził mi opowieści o okrutnych teściowych. Gdy planowaliśmy wesele, moi rodzice, ledwo wiążący koniec z końcem, mogli pokryć tylko część kosztów. Halina wzięła na siebie niemal wszystko, a ja byłam jej niewypowiedzianie wdzięczna. Ślub był jak z bajki, wierzyłam, iż przed nami tylko radość.
Lecz zaraz po przyjęciu, gdy wróciliśmy do jej przestronnego trzypokojowego mieszkania, gdzie mieszkaliśmy z Darkiem, teściowa wezwała nas na rozmowę. Jej słowa uderzyły jak grom z jasnego nieba, a serce ścisnęło się z bólu.
— Dzieci, spełniłam swój obowiązek — zaczęła, patrząc na nas zimnym wzrokiem. — Wychowałam Darka, dałam mu edukację, pomogłam wam z weselem. Nie miejcie pretensji, ale macie miesiąc, żeby się wyprowadzić. Jesteście już rodziną, radźcie sobie sami. Będzie ciężko, ale nauczycie się oszczędzać. A ja wreszcie chcę żyć dla siebie.
Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. ale mówiła dalej, a każde słowo krajało jak nóż:
— Nie liczcie na mnie z wnukami. Całe życie poświęciłam synowi, nie będę niańką dla waszych dzieci. Zawsze będziecie mile widziani, ale ja jestem babcią, nie służącą. Nie osądzajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami dojdziecie do moich lat.
Byłam w szoku. Mój świat runął w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? Dopiero zaczęliśmy wspólne życie, a ona wyrzuca nas, zostawiając sobie ogromne mieszkanie, w którym będzie sama? Czuję gniew, żal, zdradę. W końcu Darek jest współwłaścicielem tego lokalu! A jej słowa o wnukach dobiły mnie. Każda babcia marzy o wnukach, a ona z góry traktuje je jak ciężar. To było okrutne.
Najgorsze jednak, iż Darek przytaknął matce. Nie protestując, od razu zaczął szukać mieszkania i dodatkowej pracy. Jego uległość zraniła mnie bardziej niż słowa teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Dlaczego nie stanął w naszej obronie?
Moi rodzice nie mogli pomóc — ich skromne zarobki starczały ledwo na siebie. Czułam się opuszczona przez wszystkich. Dlaczego Halina jest tak samolubna? Będzie rozkoszować się przestrzenią, podczas gdy my z Darkiem stłoczymy się w wynajętej kawalerce, licząc każdy grosz? Nie umiałam pogodzić się z tą niesprawiedliwością. Dopiero zaczęliśmy, a ona odbiera nam grunt pod nogami.
Nocami leżałam bezsenna, ze łzami na policzkach. Wspominałam, jak dumna byłam z naszej relacji, jak jej ufałam. A teraz pokazała prawdziwe oblicze. Jej słowa o „życiu dla siebie” brzmiały jak kpina. Czy prosiliśmy o tak wiele? Nie oczekiwaliśmy, iż będzie nas utrzymywać wiecznie, ale wyrzucić nas miesiąc po ślubie — to było za dużo.
Darek, pochłonięty szukaniem mieszkania, nie widział mojego cierpienia. Gdy próbowałam rozmawiać, wzruszał ramionami: „Mama ma rację, Kinga. Musimy stanąć na własne nogi”. Jego obojętność zabijała. Czułam, iż tracę nie tylko dom, ale i męża, który wybrał wolę matki ponad naszą wspólną przyszłość. Co z nami będzie? Czy przetrwamy, skoro choćby on nie jest po mojej stronie?
Rozdzierały mnie gniew i strach. Chciałam krzyczeć na teściową, żądać sprawiedliwości, ale wiedziałam, iż to bezcelowe. Jej decyzja była ostateczna, a poparcie Darka uczyniło mnie jeszcze bardziej samotną. Teraz zaczynamy od zera, podczas gdy ona będzie cieszyć się wolnością. Ta krzywda pali mnie od środka i nie wiem, czy kiedykolwiek wybaczę jej — lub jemu — iż odebrali nam nasz nowy początek.
