Czas spędzony w małżeństwie z moją żoną minął jak jeden dzień, ale te pięć lat przyniosły ze sobą góry codziennych trosk i uczucia, które dawno zamieniły się w tęsknotę. Wspólnie wychowujemy dwoje dzieci – trzy- i pięcioletnie. Jednak uczucia do niej, które kiedyś płonęły jasnym ogniem, teraz przypominają wygasłe węgle. Patrzymy w różne strony, i wydaje się, iż znalezienie wspólnej drogi jest niemożliwe.
Nasze dni są pełne codziennej rutyny i domowych problemów, a życie rodzinne stało się nudnym powtarzaniem tych samych scenariuszy. Wszystkie marzenia i ambicje zeszły na dalszy plan, zastąpione niekończącymi się troskami finansowymi i brakiem zrozumienia. Żona, zbliżająca się do trzydziestki, pozostała w przeszłości – moim marzeniem o nowych doświadczeniach i różnorodności stało się głównym celem.
Czeka mnie trudna decyzja – zostawić jej mieszkanie w zamian za rezygnację z alimentów lub sprzedać je i co miesiąc wypłacać alimenty. Przede mną stoją zmienne, a ja jestem gotów wyruszyć na poszukiwanie nowego życia, pełnego młodości i świeżych wrażeń. Pociągają mnie młode dziewczyny, idealne i jasne, jak gwiazdki na niebie.
Żona, która kiedyś wydawała mi się tak atrakcyjna, straciła swoje uroki. Moje plany obejmują rozwód, przeprowadzkę do innego miasta, znalezienie nowej pracy i spotkania z nowymi ludźmi. Marzę o tym, aby spróbować nowych smaków życia, o których mogłem tylko marzyć. Z żoną pozostała nam tylko rutyna, którą chcę zostawić za sobą.
Domowe problemy i konflikty o pieniądze stały się nie do zniesienia. Wieczne niezadowolenie i troski, które nosi na swoich barkach, odebrały mi ostatnie krople cierpliwości. Pięć lat znosiłem to wszystko, ale teraz nadszedł czas na zmiany. choćby dzieci, które kocham, nie mogą mnie przy sobie zatrzymać.
Plany na rozwód i sprzedaż mieszkania są już ustalone, i jestem gotów na wszystko dla swojej wolności i nowych możliwości. Co do alimentów, jestem gotów płacić minimalne kwoty, ale pod jednym warunkiem – jeżeli zgodzi się z nich zrezygnować. Czeka mnie trudna rozmowa, ale jestem pewien, iż nadchodzący okres zmian jest tego wart. Nowe horyzonty, nowe spotkania i możliwość ponownego poczucia smaku życia – oto, czego szukam przed sobą.
Myśli o rozwodzie przeplatają się z gorzkimi wspomnieniami o tym, jak nasze relacje się pogorszyły. Moja żona i ja, jak dwa puste naczynia, przestaliśmy odnajdywać coś wspólnego. Dzieci, mimo swojej niewinności, stały się ciężarem, który przykuwa mnie do tego gasnącego małżeństwa.
Decyzja, czy zostawić jej mieszkanie, czy sprzedać je i płacić alimenty, wydaje się tylko formalnością w scenariuszu, w którym główną rolę odgrywa rozczarowanie. Moje oczy są skierowane w przyszłość, w poszukiwaniu wolności i nowych możliwości, ale za sobą zostawiam lata obojętności, niezrozumienia i uczucia uwięzienia w tym wzorze domowej nudy.
Młode dziewczyny wydają się błyszczącymi punktami na ciemnym niebie mojego życia rodzinnego. Ich jasność i świeżość stają się moją pociechą, otwierając przede mną marzenia o nowej rzeczywistości. Żona, przelotny cień swojej dawnej świetności, stała się symbolem gasnącej namiętności, a jej ciało – monotonną muzyką, która dawno przestała mi się podobać.
Decyzja o opuszczeniu rodzinnych murów i wyjeździe do innego miasta to nie tylko przeprowadzka. To próba zerwania z łańcuchami, które mnie zbyt mocno ścisnęły. Samochód, kupiony za moje pieniądze, staje się symbolem wolności, którą tak dawno utraciłem. I choćby jeżeli przyszłość świeci niejasno, jak słabe światło na końcu tunelu, wydaje się bardziej atrakcyjna niż cień, który pozostawiło moje dotychczasowe życie.
W rozmowie o rozwodzie i alimentach zdaję sobie sprawę, iż próbuję przekonać siebie o słuszności podjętej decyzji. Marzenia o nowym życiu stają się moją ostatnią ostoją w walce z monotonią i pustką. Ale w głębi duszy kryje się strach – strach przed utratą ostatnich okruchów tego, co kiedyś było moją rodziną. Nastanie nowy rozdział, ale nie wiadomo, czy będzie jasny i pełen barw, czy też kolejną szarą kartą w palecie mojego życia.
