Ludzie vs. potwory. Najlepsze filmy o walkach z bestiami

Francuski film "Braterstwo wilków" to propozycja dla poszukiwaczy nieoczywistych połączeń. Oczywiście, jest to film o polowaniu na mityczną bestię, która terroryzuje mieszkańców regionu Gévaudan. Fabuła inspirowana prawdziwymi wydarzeniami skupia się na dwójce łowców. Wysłany przez króla do zabicia bestii Grégoire de Fronsac oraz jego kompan zza oceanu, pochodzący z plemienia Irokezów Mani muszą zakończyć rozlew krwi. Napięcie wisi w powietrzu, rozwścieczony tłum szumnie rusza na polowanie. ale w feudalnej Francji rzeczywistość kształtuje przede wszystkim relacja władzy. Gdy bohaterowie odkrywają, kto w istocie pociąga za sznurki, docierają do kłębka wielowarstwowej intrygi. Na korzyść całości działa połączenie gatunków: dramatu kostiumowego, fantasy i kina sztuk walki.

"Szczęki" zostały widowiskiem, które zmieniło bieg historii. Dla amerykańskiego przemysłu filmowego film Spielberga wyznaczał początek ery blockbusterów, filmów dla masowego odbiorcy. W tym przypadku potwierdzono przede wszystkim atrakcyjną wartość archetypicznego pojedynku dobra ze złem. W roli ostatniego sprawiedliwego znalazł się szeryf z lokalnego miasteczka, a jego przeciwnikiem został krwiożerczy rekin o gigantycznych rozmiarach. Pojedynek zbliża do siebie garstkę zapaleńców z tym samym celem – ujarzmić potwora, nim zabije więcej ludzi. Do historii przeszedł zarówno pomysłowy plan pokazania rekina przez filmowców, jak i uniwersalne zainteresowanie produkcją, w której to człowiek musi pokonać naturę, aby przeżyć. Do tej pory legendarny film doczekał się trzech sequeli zainspirował dziesiątki mniej lub bardziej udanych produkcji.

Gdy grupa amerykańskich komandosów rusza w głąb południowoamerykańskiej dżungli, sami proszą się o kłopoty. Tym razem szczególny zespół żołnierzy jako przeciwnika dostaje najlepszego mordercę we wszechświecie. Kosmita przyleciał na Ziemię, aby dokonać cyklicznego mordu i jeszcze raz triumfować jako jedyna prawdziwa maszyna do zabijania. choćby najbardziej sprawni i inteligentni komandosi nie dają sobie rady z umiejętnościami i wyposażeniem antagonisty. Ale epicki pojedynek rozwiewa wątpliwości. choćby tropiciel z innego świata i tak ma swoje słabe punkty, a do wykorzystania ich potrzeba wybitnego specjalisty. Uwielbiany przez widzów zyskał miano perfekcyjnego filmu survivalowego, definicyjny przykład wybitnego kina akcji.

Słynna powieść H.G. Wellsa "Wojna światów" liczy sobie ponad 120 lat. W swoim filmie Steven Spielberg postanowił uwspółcześnić ten tekst, aby pokazać, ile można wyciągnąć z tej opowieści dla współczesnego świata. Zaaranżowanie inwazji kosmitów w społeczeństwie straumatyzowanym przez zamachy z 11 września pokazało zarówno maestrię reżysera, jak i przerażającą aktualność wydarzeń z 2001 roku. Twórca stara się oddać losy Amerykanów z wykorzystaniem symboliki i znajomych obrazów aktu terroru. Zagrany przez Toma Cruise’a główny bohater rusza ze swoimi dziećmi przez zniszczone miasta i prowincję. Gdy film staje się thrillerem, trzyma w napięciu, a obrany z elementów akcji zaskakuje dramatyzmem. Wszystko sprowadza się do pozaziemskich istot, tajemniczych stworzeń wzbudzających przerażenie.

Debiutant Frank Marshall miał już wieloletnie doświadczenie w tworzeniu filmów. Nie posłuchał prawideł wysokobudżetowej sztuki filmowej i nie potrafił jednoznacznie określić typu swojego tytułu. Na papierze opis fabuły brzmi jak horror: wenezuelski pająk jadowity przedostaje się do małego kalifornijskiego miasteczka i sieje spustoszenie. Równie waży okazuje się jednak komponent humorystyczny. Odpowiada za niego przede wszystkim Jeff Daniels, wcielający się w dr Rossa Jenningsa, cierpiącego na tytułową przypadłość lekarza. Na ekranie te małe stworzenia wywołują wielkie poruszenie. Na planie pobito rekord – wtedy filmowcy skorzystali z usług największej liczby pająków w historii.

W połowie lat 80. Australijski filmowiec Russell Mulcahy postanowił przenieść na ekran powieść autorstwa Petera Brennana. Krwiożerczym przeciwnikiem głównego bohatera, męża, który szuka odpowiedzi o śmierć swojej żony, okazuje się żyjąca w ostępach dzika świnia. Nim stanie twarzą w twarz z potężną bestią, musi zmierzyć się z ponurymi twarzami z tamtych okolic. Mieszkańcy niechętnie witają nowych przybyszów. Na ekranie ze zwykłej zabawy paradoksalną formułą i potworem oraz kultowego potencjału całości powstaje mała legenda kina klasy B. Dla widzów to seans nie do zapomnienia.

Za oknem bezkresna lodowa pustynia. Wewnątrz stacji badawczej – nieznana istota, która poluje na załogę. Czas i miejsce osadzenia akcji filmu "Coś" zwraca uwagę swoją oryginalnością, ale też sprytnym podbiciem stawki. Zamrożony organizm sprzed stu tysięcy lat może upodobnić się do każdej żywej istoty, a jego niekontrolowane rozprzestrzenianie spowoduje zagładę całej ludzkości. Aby powstrzymać bestię grupa naukowców musi utrzymać ją na zawsze w miejscu, w którym odkryto zainfekowane pozostałości zwierzęcia. Reżyser John Carpenter dobrał zespół fachowców od efektów specjalnych, aby stworzyć niesamowite, niejednorodne stworzenie. Efekt do dziś wywołuje wielkie wrażenie, tak jak współczucie wzbudzane beznadziejną sytuacją naukowców.

W 2006 roku przyszły reżyser oscarowego "Parasite" Bong Joon-ho pokazał swój nowy film "The Host: Potwór". Zainspirował się ulubionymi franczyzami "Godzilla" i "Ultraman" stworzył opowieść o wielkim potworze zamieszkującym rzekę Han. Incydenty z jego udziałem doprowadziły do trudnej walki rządu z istotą, która zabija niewinnych mieszkańców. Do tego grona zalicza się córka Park Hyun-seo. Pogrążona w żałobie rodzina postanawia odnaleźć dziecko na własną rękę, gdy okazuje się, iż żyje. Nieodłączna szczypta humoru nie przesłania tu przede wszystkim wybitnej reżyserii, a monster movie krzyżuje się z dramatem rodzinnym. W pojedynku potwora z ludźmi tworzy się zatem nie tylko pretekst do akcji, ale też przyczynek do rozmowy o bliskości i relacjach między pokoleniami. Nic dziwnego, iż "The Host" okazał się tytułem dla wielu widzów – przez kolejne lata była to najlepiej zarabiająca produkcja w historii koreańskiego przemysłu filmowego.

Miano klasyka horroru zobowiązuje. Legendę filmu "Obcy - ósmy pasażer Nostromo" zbudował przecież szereg czynników, które stworzyły zjawiskowe kino. Poza udaną obsadą, świetnym projektem świata i jego zmory, słynnego Ksenomorfa, i ciekawą historią reżyser Ridley Scott udanie pokazuje poczucie beznadziei jaką czuć przy oglądaniu dalszych poczynań bohaterów. – Nie mogę was okłamywać co do waszych szans i współczuję wam – mówił do żywej części załogi android Ash. Brutalna diagnoza była trafna – potwór to zbyt silna istota, a ludzie zwykle nie mają na tyle potężnych pokładów sprytu, aby pokonać bestię. W tym nierównym starciu o najwyższą stawkę trudno nie kibicować ekipie ze statku Nostromo, ich panicznym próbom przechytrzenia idealnego drapieżnika i ujścia z życiem.

Dla grupy młodych ludzi ten dzień w Nowym Jorku miał zakończyć się na dobrej zabawie. Zamiast imprezy pożegnalnej dla przyjaciela został jedynie prawdziwy koszmar. Za oknami manhattańskich wieżowców wybuchają pożary, słychać panikujących ludzi. Kamera, która miała towarzyszyć w zabawie staje się niemym świadkiem horroru. Przyjaciele uciekają z mieszkania, aby wydostać się z pogrążonego w chaosie miasta. Mijają bezsilnych żołnierzy, są świadkami beznadziejnej walki z tajemniczą istotą o wielkości kilkupiętrowego budynku. Twórcy J.J. Abrams i Matt Reeves znaleźli sposób na ograniczenia budżetowe i postanowili zrealizować film w estetyce found footage. Efektem popularności stały się jego dwa sequele: "Cloverfield Lane 10" i "Paradoks Cloverfield". W obsadzie m.in. Lizzy Caplan, Jessica Lucas i T.J. Miller.