KRÓL SŁOŃCE. Muzyka z tego zespołu przenosi w inne niezbadane obszary. Recenzja albumu ,,Wschód Zachód”

Album rozpoczyna ,,Wschód”. Bardzo delikatny, pastelowy i przypominający od pierwszego odsłuchu ścieżki dźwiękowe do filmów sprzed czterdziestu, pięćdziesięciu lat. Dodam, iż w moim mniemaniu były to bardzo dobre ścieżki. Mamy tutaj delikatny wstęp do tego, co zespół będzie prezentował w swoim stylu, czyli jazzowe klimaty. ,,Ostatnia Szansa” to kontynuacja stylistyczna poprzedniego numeru, choć miałem wrażenie, iż bardziej pozbawionego jazzowego zacięcia a skierowanego w stronę klimatu mocno przenoszącego w lata siedemdziesiąte, być może przez gitarowe wirtuozerie w stylu poczynań ówczesnych gitarzystów. ,,Zero Zero” to z kolei bardzo dynamicznie porywający numer. Być może za sprawą charakterystycznie odznaczającego się na pierwszym planie słyszalnego basu. Jest głęboki, energetyczny, zmysłowy. ,,Co by się działo”… Ten numer wyjątkowo mnie urzekł, bo dzieje się w nim ogromnie dużo. Od spokojnego nostalgicznego wstępu muzycy przeszli do nieoczywistej dynamiki zaskakując słuchacza ,,wrzucaniem” coraz to kolejnych elementów, znów w stylu filmowych motywów po interesujące gitarowe partie. ,,Znów oddychamy” to łagodniejszy, bardziej stonowany numer. Zresztą po wcześniej ilości kombinacji dźwięków słuchacz może złapać trochę oddechu i przenieść się w pewną transowość, bo taką ten kawałek niesie. Trochę zostawiając słuchacza w poczuciu ciekawości i nie wykładając na tacy moich odczuć skupię się jeszcze nad kawałkiem ,,Jupiter” bardzo mocno przebojowym. Jest to taki dobry numer oddający ducha, troche ery disco, ale tej z okresu lat 80-tych. I mocno stylistycznie nawiązujący do takich skojarzeń. Za to nostalgicznym i trochę sennym odniesieniem jest numer ,,Seans”. Dość długi, ponad ośmiominutowy pejzaż synthów i mglistego klimatu.