Bardzo go kocham, ale nie chcę, żeby jego dziecko dorastało bez ojca. Stoję przed trudnym problemem. Moje serce mówi jedno, a umysł co innego. Mijają miesiące, a ja nie wiem, co robić.
Jacek i ja byliśmy parą przez 3 lata. Zerwaliśmy przez jakąś drobnostkę, byliśmy młodzi i głupi. Kilka miesięcy później zdałam sobie sprawę, iż przez cały czas go kocham, ale byłam zbyt dumna, by przyznać mu się do swoich uczuć. Prawie rok po zerwaniu ze mną poznał inną dziewczynę. gwałtownie zaszła w ciążę i zamieszkali razem.
Bardzo płakałam, gdy dowiedziałam się, iż został ojcem. Mimo to zadzwoniłam do niego, żeby mu pogratulować. A on zapytał mnie, czy chcę się z nim zobaczyć, a ja się zgodziłam.
Spotkanie było smutne, patrzyliśmy na siebie z miłością, a w naszych oczach można było wyczytać, co wciąż do siebie czujemy.
Przytulił mnie i powiedział, iż chce mnie znowu zobaczyć. Zaczęliśmy się spotykać i tak jest już od roku… Może ci się to wydać dziwne, ale przez ten czas nie kochaliśmy się. Na samą myśl o jego małej córeczce, wszelkie chęci do czegokolwiek wyparowują. Tak, kocham go, ale nie chcę ich rozdzielać. Jednocześnie on mówi mi, iż coraz trudniej jest mu wracać do domu, ponieważ nie kocha matki swojego dziecka.
Ale obawia się, iż jeżeli się z nią rozstanie, nie będzie mógł widywać małej.
Kilka razy pytał mnie, czy chcę do niego wrócić. Nic mu nie odpowiedziałam.
Tak, bardzo go kocham, ale nie chcę zabierać dziecku ojca.
Nie wiem, co robić, nie wiem, jaką drogę wybrać…
