Kadisz jatom

Kadisz jatom (קדיש יתום)
Ojcu

Październikowy śpiew mnie niesie
nad pola, rzeki, ponad lasy,
nad Ziemię, którą Bóg w bezkresie
uczynił dla nas, po wsze czasy.

Słowa modlitwy cicho szepczę
trochę spóźniony w swej żałobie,
i zapisuję nowym wierszem
jak kadisz jatom, w mojej głowie.

Mógłbym pomodlić się za ciebie,
mógłbym użalać się nad stratą,
jednak nie płaczę – Boga wielbię.
Odmawiam wierszem kadisz jatom.

Żaden Żyd ze mnie, wiesz najlepiej.
Rzymski katolik. Z ciebie, z matki.
Modlę się nocą, gdy najciemniej.
Modlę się wierszem. Nie ostatnim.

Niech ci się stanie wedle SŁOWA,
niech obietnica się wypełni,
gdziekolwiek ciebie Bóg zachował…
Nim świat ten minie, nim się ściemni.

Bydgoszcz, 23 października 2025 r.,

© Wojciech Majkowski

Kadisz jatom (קדיש יתום) – kadisz sierocy, zwany też kadiszem żałobnika

Od XV wieku, odmawiany przez syna zmarłego codziennie, przez jedenaście miesięcy po śmierci rodzica, a także w każdą rocznicę jego śmierci. Okres żałoby wiąże się z przekonaniem, iż po śmierci dusza niegodziwego podlega oczyszczeniu przez rok, stąd nie odmawia się kadiszu przez dwanaście miesięcy, by nie stwarzać wrażenia, iż zmarły był człowiekiem złym. Sama modlitwa nie zawiera nawiązań do śmierci. Sierota odmawia kadisz, aby zaznaczyć, iż mimo straty przez cały czas pragnie wielbić Boga. Partie kantora w pół-kadiszu odmawia żałobnik. (Źródło: Wikipedia)