Patrzyłem na kotlety mielone wyjęte z piekarnika, lekko przypalone na brzegu, i nie wierzyłem własnym uszom.
Jesteś przeterminowana. Chcę rozwodu powiedział mój mąż, odsuwając talerz. Brzmiało to tak zwyczajnie, jakby ogłaszał kolejną podwyżkę cen benzinu. Zamarłam z drewnianą łopatką w ręce. Kaktus na parapecie wychylił smutno pokręcony kolec, jakby potwierdzał: To koniec. Mam czterdzieści siedem lat, a z Markiem spędziliśmy razem dwadzieścia lat. Nasz syn, Kacper, od dawna studiuje w innym mieście, a kredyt za nasze dwupokojowe mieszkanie jest prawie spłacony. I nagle przeterminowana.
Wszystko wokół wydawało się zatrzymane, jak czarno-biała scena z dawnego programu telewizyjnego. Wpatrywałam się w przypalone kotlety, zastanawiając się: Czy da się jeszcze uratować spalone części, czy już za późno? Dziwne, jak umysł przykuwa się do detali, gdy dzieje się coś naprawdę przerażającego.
Rutyna, rdza relacji
Od wiosny w domu panowała napięta cisza. Marek wracał późno z pracy, a w weekendy zagłębiał się w raporty, które nowy szef mu zlecał. Ja zaopierałam się w biurowej rutynie: bilanse, segregowanie dokumentów, wieczorami głaskałam naszą kocicę, Mruczkę. Rozmawialiśmy rzadko. Tylko: Kup mleko, Zrób przelew, Kto dziś zmywa?. Lepka zmęczeniem bariera rosła między nami.
Kacper, nasz dziewiętnastoletni syn, mieszka w akademiku, widujemy się rzadko. Dzwoni czasem, prosząc o pieniądze. W wakacje wpadł na kilka dni planowaliśmy grill na działce, ale zawsze coś: albo deszcz, albo Marek był zbyt zmęczony. Już wtedy czułam, iż staliśmy się raczej współlokatorami niż małżeństwem.
A wczoraj padł wyrok: Jesteś przeterminowana.
Katalizator i narastający konflikt
Czarna chmura rozwodu wiszała od dawna. Kilka tygodni temu zatkał się zlew wezwalam hydraulika. Nagle Marek rzucił: To sprawa dla faceta, nie wtrącaj się. Dlaczego? Sam nigdy nic nie naprawiał. A jednak, oskarżył mnie, iż nie czekałam jakby mu zależało tylko na podkreśleniu mojej bezradności.
Potem było dziwne zdarzenie: sąsiadka, cięcia Irena, zapytała nas na klatce: Marek, Ewa, będziecie świętować rocznicę? Wracaliśmy wzrokiem data minęła miesiąc temu. Oboje zapomnieliśmy. Sąsiadka spojrzała ze współczuciem, jakby od razu zrozumiała.
Ale nie spodziewałam się takiej szczerości:
Rozwód? Naprawdę?
Naprawdę odpowiedział mąż, nie patrząc mi w oczy. Jestem zmęczony. To trwa za długo.
Próba zrozumienia
Zasnęłam na starym kanapie, gdzie oglądałam seriale. Mruczka mruczała przy moich stopach. Marek zamknął się w sypialni. Rano, automatycznie, zrobiłam kawę. Patrzyłam na kaktusa w doniczce: Biedak też nie daje rady. Stoi w kącie, nie kwitnie od lat. A kiedyś zakwitł tylko raz.
Chciałam porozmawiać, ale zabrakło sił. W pracy stosy dokumentów, koledzy grający w sudoku. Nie mogłam się skupić. W głowie kołatało: Czy jestem jak przeterminowany jogurt?
Wieczorem zadzwoniłam do Kacpra:
Synu, tata postanowił się rozwieść.
Milczenie, potem odpowiedź:
Mamo, czułem, iż coś jest nie tak. jeżeli będzie ciężko, pomogę. Nie przegrywaj siebie, dobrze?
Usłyszałam troskę. Ma swoją rodzinę, a teraz jest tylko połowa.
Interwencja teściowej
Nazajutrz zadzwoniła teściowa. Zwykle pyta o gołębie na balkonie, tym razem od razu:
Rozwód? Marek coś wspominał. Jak można porzucać rodzinę w takim wieku?!
To nie ja podjęłam decyzję wyszeptałam.
Nie dopilnowałaś, nie zauważyłaś. Prawie pięćdziesiątka! Trzeba dbać o spokój mężczyzny, a ty w tych raportach, w pracy…
Omal nie wybuchłam: to ja jestem wszystkiemu winna, nie dość kobieta. Ale po co kłócić się z nią? Mieszka na wsi, dni spędza z siostrą w ogródku. Nasze życie zna tylko z telefonów. A ja zawsze jestem tą złą.
Rozmowa w kuchni
W sobotę w końcu porozmawialiśmy jak dorośli. Marek wyszedł z łazienki, nieogolony, usiadł naprzeciwko. Na ścianie wisiał stary zeg, kukułka nie działała od pięciu lat. Symboliczne czas zatrzymał się i dla nas.
Nie zmienię zdania powiedział cicho, odsuwając filiżankę. Jestem zmęczony, Ewa. To już nie ma uczuć. Mieszkanie nie jest warte walki. Możesz tu zostać. Sprzedamy później, ale chcę połowę.
Patrzyłam na wytartą ceratę w kratkę, słuchałam tego biznesowego tonu. Jakbyśmy omawiali spółkę. A przecież to dziesięciolecia wspólnego życia. Łzy cisnęły się do oczu, ale wstyd było płakać.
Rozumiem odpowiedziałam, starając się, by głos nie zadrżał. jeżeli to rozwód, to rozwód.
Zapanowała cisza. Poczułam ulgę jakby zdjęto mi ciężki plecak. Tak, samotność na progu pięćdziesiątki przeraża, ale jeszcze bardziej życie obok kogoś, kto cię nie widzi.
Powrót do matki
Nazajutrz pojechałam do mamy. Mieszka w starym bloku z zardzewiałą windą. Otworzyła drzwi, zobaczyła z
