W Gazie dzieci zasypiają głodne, a budzą się wśród gruzów. Ich matki nie wiedzą, czy doczekają rana. Lekarze operują przy świetle latarek, ratownicy wydobywają spod betonu bezwładne ciała, a ulice zamieniają się w kolejki po wodę i chleb. To obrazy, które w XXI wieku nie powinny istnieć. A jednak istnieją.
Klęska głodu jako broń
Agencje pomocowe ostrzegają: Strefa Gazy walczy z klęską głodu. Rodziny gotują z resztek zebranych z ruin, dzieci zasypiają z pustymi żołądkami. Lekarze alarmują o nadchodzącej fali chorób niedożywieniowych. Głód staje się kolejnym narzędziem wojny – obok bomb i ostrzałów.
Ostrzeżenie z Oświęcimia
„Wartości, które stały się po wojnie fundamentem świata – pokój, solidarność, współzależność – słabną w obliczu lęku i zobojętnienia. Być może jesteśmy dziś świadkami końca ery powojenności” – mówił podczas uroczystości 79 rocznicy wyzwolenia Auschwitz dyrektor muzeum Piotr Cywiński.
Jego słowa brzmiały jak ostrzeżenie. Jak pytanie skierowane do nas wszystkich: co zostało z lekcji Auschwitz?
Milczenie jako współudział?
Ks. Manfred Deselaers, od lat związany z Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu, przypominał kiedyś, iż największym błędem niemieckich Kościołów było milczenie wobec Hitlera. Cisza wobec cierpienia nie jest neutralna – to rodzaj współudziału.
Dziś, gdy Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze ostrzega przed ryzykiem ludobójstwa w Gazie, a świat śledzi dramat cywilów, milczenie Oświęcimia brzmi szczególnie mocno.
Świat na ulicach
Na ulicach Londynu, Paryża, Nowego Jorku i Warszawy setki tysięcy ludzi domagają się wstrzymania ognia i poszanowania praw człowieka. W demonstracjach biorą udział zarówno społeczności arabskie, jak i zwykli obywatele, którzy nie chcą już patrzeć na obrazy dzieci ginących pod gruzami. Protesty stają się globalnym głosem sprzeciwu wobec obojętności. Ale czy wśród tych głosów nie brakuje jednego – tego z Oświęcimia?
Retoryczne pytanie
Auschwitz to nie tylko muzeum. To punkt moralnego odniesienia dla świata. Miejsce, które powstało po to, by cierpienie ofiar miało sens w przestrzeganiu przed przyszłymi zbrodniami.
Dlatego pytanie brzmi: jeżeli nie stąd, to skąd ma wybrzmieć głos w obronie niewinnych?
To nie jest pytanie o politykę.
To jest pytanie o człowieczeństwo.
Zespół OświęcimOnline.pl
English version:
Gaza Starves: Will an Appeal for Humanity Come from Oświęcim?
In Gaza, children fall asleep hungry and wake up among ruins. Their mothers do not know if they will live to see the morning. Doctors operate by the light of flashlights, rescuers pull lifeless bodies from beneath the concrete, and the streets turn into queues for water and bread. These are images that should not exist in the 21st century. And yet they do.
Famine as a weapon
Aid agencies are warning: the Gaza Strip is facing famine. Families cook from scraps gathered out of the rubble, children go to bed with empty stomachs. Doctors sound the alarm about an approaching wave of malnutrition-related diseases. Hunger is becoming yet another weapon of war – alongside bombs and shelling.
A warning from Oświęcim
“The values that became the foundation of the world after the war – peace, solidarity, interdependence – are weakening in the face of fear and indifference. Perhaps we are now witnessing the end of the post-war era,” said Piotr Cywiński, the museum’s director, during the ceremony marking the 79th anniversary of the liberation of Auschwitz.
His words sounded like a warning. Like a question directed to all of us: what remains of the lesson of Auschwitz?
Silence as complicity?
Fr. Manfred Deselaers, long associated with the Centre for Dialogue and Prayer in Oświęcim, once reminded us that the greatest mistake of the German Churches was their silence in the face of Hitler. Silence in the face of suffering is not neutral – it is a form of complicity.
Today, as the International Court of Justice in The Hague warns of the risk of genocide in Gaza, and the world follows the civilians’ tragedy, the silence of Oświęcim resonates with particular force.
The world on the streets
On the streets of London, Paris, New York and Warsaw, hundreds of thousands of people are demanding a ceasefire and respect for human rights. Demonstrations bring together both Arab communities and ordinary citizens who no longer want to watch images of children dying under the rubble. The protests are becoming a global voice of resistance against indifference. But is one voice missing among them – the voice from Oświęcim?
A rhetorical question
Auschwitz is not just a museum. It is a moral point of reference for the world. A place created so that the suffering of its victims would have meaning in warning against future crimes.
And so the question arises: if not from here, then from where should the voice in defense of the innocent be heard?
This is not a question about politics.
This is a question about humanity.
The OświęcimOnline.pl Team
