Françoise Hardy nie żyje. Wybitna francuska wokalistka i reprezentantka Monako na Eurowizji miała 80 lat

eurowizja.org 10 miesięcy temu

Françoise Hardy zmarła 11 czerwca. Ikona francuskiej popkultury na scenie była obecna ponad 50 lat. Reprezentowała Monako na Eurowizji 1963, a w 2023 magazyn Rolling Stone umieścił ją w liście 200 największych wokalistów wszechczasów.

Uznawana po obu stronach Oceanu Atlantyckiego, w Europie, jak i w Ameryce – za jedną z najlepiej sprzedających się francuskich artystek w historii muzyki. Także aktorka, jak i pisarka. Zmarła na nowotwór krtani, doznając wcześniej kilku złamań kości. W tym artykule wspominamy postać Françoise Hardy.

Początki kariery

Françoise Hardy urodziła się 17 stycznia 1944 roku w Paryżu, w IX dzielnicy, w okresie okupacji nazistów. Pierwsze kroki w muzyce stawiała jako dziecko – ucząc się gry na pianinie, ale gwałtownie to porzuciła. W 1960 zaczęła studiować germanistykę na Sorbonie, a w czasie wolnym od zajęć komponowała na gitarze. W tym samym roku zgłosiła się na przesłuchania do wytwórni Pathé Marconi (obecnie Pathé Records), ale została odrzucona. Próbowała dalej i udała się do Phillips Records, zaś już w 1961 uczyła się w szkole dla radiowców prowadzonej przez Mireille Hartuch. W połowie tego samego roku pojawiła się na castingu w Disques Records. Zrobiła ogromne wrażenie na inżynierze dźwięku André Bernotim. Nagrał z nią 4 dema kompozycji i wysłał Jacques’owi Wolfsohnowi, który po wysłuchaniu ich zaproponował jej kontrakt.

Pierwsze sukcesy i udział w Eurowizji

W 1962 wydała pierwszą EP-kę, składającą się z 5 utworów. Najbardziej promowaną piosenką była Tous les garçons et les filles. Nakręcono do niej teledysk. 28 października w trakcie telewizyjnej transmisji wyników referendum wyemitowano go, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Kompozycja stała się bardzo popularna. Na mocy popularności wydano kolejną EP-kę, zaś pod koniec roku debiutancki album, który otrzymał nagrodę Grand Prix du Disque. Rozpoznawalność rosła i już na początku roku 1963 jej muzyka sprzedała się w półmilionowym nakładzie. Pojawiała się w telewizji i dużo koncertowała przez pierwszą połowę tego roku.

Wystąpiła wówczas na Eurowizji 1963, reprezentując Monako z autorską piosenką L’amour s’en va. Odniosła sukces, kończąc udział na 5. miejscu. Zdobyła 25 punktów, w tym maksymalne noty od Francji i Niemiec. W październiku wydała drugi album zatytułowany Le premier bonheur du jour. Pod koniec roku była w czołówce francuskich artystów, a jej popularność zaczęła przekładać się na całą Europę.

Kariera międzynarodowa

W 1964 roku przeniosła się do Londynu, gdzie nagrywała anglojęzyczne wersje swoich francuskich piosenek. Rok później wydała wydała All Over the World, które podbiło brytyjskie listy przebojów i utrzymywało się na nich przez 3 miesiące. W 1965 rozpoczęła dystrybucję swojej muzyki w Stanach Zjednoczonych dzięki wytwórni Kapp, zaś w Niemczech wydała swój pierwszy album w języku niemieckim. Pojawiły się tam nowe kompozycje, jak i przetłumaczone przeboje z przeszłości. W 1966 pojawiła się w 16. edycji festiwalu Piosenki Włoskiej w Sanremo. Wykonała Parlami Di Te, które skończyło na ostatnim miejscu w finale. Do końca dekady wydała jeszcze 5 albumów, w tym 2 anglojęzyczne.

W latach 70. Hardy chciała stać się dojrzalszą artystką. Zaczęła samodzielnie pracować nad swoją twórczością. Wydała single w językach francuskim, angielskim i włoskim, choć przez pierwszą połowę dekady nie sprzedawały się tak dobrze, jak te z lat 60. Warto wspomnieć jednak, iż mimo dość słabego wyniku komercyjnego, to album La Question z 1971 jest uznawany za klasyk twórczości przez jej fanów. Prasa chwaliła go za liryczną zmysłowość i wyrafinowane aranżacje. Uważa to się za szczyt artystyczny kariery Hardy. W latach 1974-1976, po kolejnej porażce, nieco wycofała się z życia publicznego.

Pozostałe lata aktywności muzycznej

W latach 1977-1981 współpracowała z wytwórnią Pathé Marconi. 2 albumy pod jej szyldem odniosły ogromny sukces komercyjny, dzięki czemu piosenkarka wróciła na ojczysty rynek muzyczny. Zaczęła śpiewać muzykę jazzową, a także wydawać piosenki w rytmie inspirowanym funkiem. Złoty okres powrócił w 1981, gdy album Quelqu’un qui s’en va otrzymał status złotej płyty, sprzedając się w 100 tysiącach egzemplarzy. W latach 90. próbowała eksperymentować, wydając Le Danger w rytmie nowoczesnego rocka, ale zakończyło się to porażką. Powróciła więc do swojego pierwotnego stylu i jej ostatnie albumy cechują się klasycznym brzmieniem. W 2018 światło dziennie ujrzał jej ostatni, 28. album, w którym słychać postępującą chorobę.

Pozostałe przedsięwzięcia artystki

Françoise Hardy grała także w filmach. Zadebiutowała w 1963 jako Ofelia w filmie Rogera Vadima zatytułowanym Nutty, Naugchty Chateau. Solistka jednak nie chciała zbytnio rozwijać kariery aktorskiej, bo jak wspominała – wolała muzykę niż kino. Zajmowała się także astrologią. W latach 80. prowadziła audycję Entre les lignes, entre les signes, zaś w latach 90. pisała na ten temat w szwajcarskiej gazecie Le Matin. W 2003 wydała książkę Les rythmes du zodiaque poświęconą astrologii. Nie stroniła także od innego rodzaju pisarstwa. Zajmowała się beletrystyką i literaturą faktu. W 2008 wydała swoją autobiografię, która sprzedała się aż w ćwierćmilionowym nakładzie. 7 lat później wydała esej, w którym przedstawiła poglądy na tematy, które uznawała za niepoprawne polityczne. Stał się on na tyle popularny, iż rok później opublikowała książkę. Opowiada w niej o leczeniu swojej choroby. W 2021 opublikowała śpiewnik swoich tekstów, do których dodawała komentarze. Ze względu na wieloletnią chorobę, raka krtani, apelowała publicznie o legalizację eutanazji we Francji.