Ewa miała 47 lat, gdy postanowiła adoptować. Nie dziecko. Nie psa. choćby nie kota.
To, co adoptowała to cisza.
Mieszkała sama w małym mieszkaniu, otoczona roślinami, podkreślonymi książkami i kubkami, które zbierała bez konkretnego powodu. Przez całe życie odkładała różne rzeczy na później. Miłość, podróże, dzieci. Zawsze było coś pilniejszego. Aż pewnego dnia zatrzymała się i zrozumiała, iż nie ma już niczego pilnego.
Ani niczego w ogóle.
Pewnego zwykłego wtorku zeszła do śmietnika i usłyszała.
Cichutkie miauczenie.
Delikatne.
Natarczywe.
Zranione.
Rozglądała się, ale nic nie widziała.
Aż otworzyła pokrywę jednego z kontenerów.
I zobaczyła go.
Malutkiego kota, brudnego, z połamanym ogonem i oczami pełnymi wydzieliny. Ledwo oddychał.
Nie zastanawiała się. Owinęła go swoim szalem i zabrała do domu.
Umyła go. Osuszyła. Mówiła do niego.
Nie wiem, czy przeżyjesz, malutki ale przynajmniej nie umrzesz sam.
Całą noc nie spała. On wtulił się w jej pierś.
Ona obejmowała go, jakby chciała zatrzymać coś więcej niż tylko kota.
Wbrew wszelkim oczekiwaniom, kot przeżył.
I nie tylko to.
Znów zaczął chodzić.
Jeść.
Mruczeć.
I za każdym razem, gdy Ewa wracała z pracy, on biegł do drzwi.
Nawet bez ogona.
Nawet utykając na jedną łapę.
Nazwali go Wiosło.
Bo czasem trzeba wiosłować, gdy wszystko jest przeciwko tobie.
Miesiące mijały.
A z kotem przyszła rutyna.
Ciepło.
Ewa znów się śmiała.
Spała z rozluźnionym ciałem.
Mówiła na głos, wiedząc, iż ktoś jej słucha choćby jeżeli nie odpowiadał.
Pewnego niedzielnego popołudnia, gdy Wiosło spał na jej kolanach, jej przyjaciółka Zofia zapytała:
Zdajesz sobie sprawę, iż to nie ty go uratowałaś?
Ewa podniosła wzrok.
Co masz na myśli?
Ten kot przyszedł, gdy najbardziej go potrzebowałaś. Gdy zaczynałaś znikać. On był twoim przypomnieniem.
Ewa spojrzała w dół.
Wiosło leżał tam, z odsłoniętym brzuchem, mokrym noskiem, przytulony do niej, jakby byli jednością.
I wtedy zrozumiała.
Ona go nie adoptowała.
On wybrał ją.
Nie wszystkie adopcje wymagają formularzy.
Niektóre potrzebują tylko zbiegu okoliczności, rany i serca gotowego pokochać to, co wciąż jest złamane.
Odtąd, gdy ktoś pytał, dlaczego nie wyszła za mąż, nie miała dzieci ani nie założyła rodziny tak, jak się oczekuje, Ewa odpowiadała:
Nie wszyscy adoptują dzieci. Niektórzy adoptują dusze.
A czasem te dusze miauczą.
Są istoty, które przychodzą bez wołania, ale zostają, jakby były obietnicą.
