Elena miała 47 lat, gdy postanowiła adoptować. Nie dziecko. Nie psa. choćby nie kota.

Ewa miała 47 lat, gdy postanowiła coś adoptować. Nie dziecko. Nie psa. choćby nie kota.
To, co przygarnęła to cisza.

Mieszkała sama w małym mieszkaniu, otoczona roślinami, podkreślonymi książkami i kubkami, które zbierała, nie wiedząc czemu. Przeszła przez życie, odkładając rzeczy na później. Miłość, podróże, dzieci. Zawsze było coś pilniejszego. Aż pewnego dnia zatrzymała się i zdała sobie sprawę, iż już nic nie było pilne.
Ani nic.

W zwykły wtorek zeszła do śmietnika i usłyszała.
Miauczenie.
Ciche.
Uporczywe.
Zranione.
Rozejrzała się. Nic.
Aż otworzyła pokrywę jednego z kontenerów.
I zobaczyła go.
Brudnego, małego kota, z połamanym ogonem i oczami pełnymi śpiochów. Ledwo oddychał.
Nie myślała długo. Owinęła go swoim szalem i wzięła do domu.
Umyła go. Osuszyła. Mówiła do niego.
Nie wiem, czy przeżyjesz, malutki ale przynajmniej nie umrzesz sam.

Całą noc nie spała. On wtulił się w jej pierś.
Ona trzymała go tak, jakby chciała zatrzymać coś więcej niż tylko kota.

Wbrew wszystkim przewidywaniom, kot przeżył.
I nie tylko to.
Znowu chodził.
Jadł.
Ronronował.
I za każdym razem, gdy Ewa wracała z pracy, kota biegł do drzwi.
Nawet bez ogona.
Nawet utykając na jedną łapę.

Nazwała go Wiosło.
Bo czasem trzeba wiosłować, gdy wszystko jest pod prąd.

Miesiące mijały.
A z kotem przyszły nawyki.
Rutyna.
Ciepło.
Ewa znów się śmiała.
Spała z rozluźnionym ciałem.
Mówiła na głos, wiedząc, iż ktoś jej słucha choćby jeżeli nie odpowiadał.

Pewnego niedzielnego popołudnia, gdy Wiosło spał na jej kolanach, jej przyjaciółka Kasia zapytała:
Zdajesz sobie sprawę, iż to nie ty go uratowałaś?
Ewa podniosła wzrok.
Co masz na myśli?
Ten kot przyszedł, gdy najbardziej go potrzebowałaś. Gdy zaczynałaś znikać. On był twoim przypomnieniem.

Ewa spojrzała w dół.
Wiosło leżał tam, z brzuchem do góry, mokrym noskiem, swoim małym ciałem przytulonym do niej, jakby byli jednością.
I wtedy zrozumiała.
Ona go nie adoptowała.
On ją wybrał.

Nie wszystkie adopcje mają formularze.
Niektóre potrzebują tylko zbiegu okoliczności, rany i serca, które chce kochać to, co wciąż jest zranione.

Od tamtej pory, gdy ktoś pytał, czemu nie wyszła za mąż, nie miała dzieci czy nie założyła rodziny jak się oczekuje, Ewa odpowiadała:
Nie wszyscy adoptujemy dzieci. Niektórzy adoptujemy dusze.
A czasem te dusze miauczą.

Są istoty, które przychodzą bez wołania, a zostają, jakby były promesą.