Ela miała 47 lat, gdy postanowiła adoptować. Nie dziecko. Nie psa. choćby nie kota.

Elżbieta miała 47 lat, gdy postanowiła coś adoptować. Nie dziecko. Nie psa. choćby nie kota.
To, co przygarnęła to była cisza.

Mieszkała sama w małym mieszkaniu, otoczona roślinami, podkreślonymi książkami i kubkami, które zbierała nie wiedząc dlaczego. Całe życie odkładała różne sprawy. Miłość, podróże, dzieci. Zawsze było coś ważniejszego. Aż pewnego dnia zatrzymała się i zrozumiała, iż już nie ma nic pilnego.
I nic więcej.

Pewnego zwykłego wtorku wyszła wyrzucić śmieci i usłyszała to.
Cichy miauk.
Delikatny.
Uporczywy.
Zraniony.

Rozejrzała się. Nic.
Aż podniosła pokrywę śmietnika.
I zobaczyła go.

Brudnego, małego kota z połamanym ogonem i oczami zaschniętymi od wydzieliny. Ledwo oddychał.
Nie zastanawiała się. Owinęła go swoim szalikiem i wniosła do domu.

Umyła go. Osuszyła. Mówiła do niego.
Nie wiem, czy przeżyjesz, malutki ale przynajmniej nie umrzesz sam.

Całą noc nie spała. On wtulił się w jej pierś.
Ona trzymała go tak, jakby chciała zatrzymać coś więcej niż tylko kota.

Wbrew wszystkiemu, kot przeżył.
I nie tylko to.
Znowu chodził.
Jadł.
Mruczał.

A za każdym razem, gdy Elżbieta wracała z pracy, on biegł do drzwi.
Nawet bez ogona.
Nawet kuśłając na jedną łapę.

Nazwała go Wiosło.
Bo czasem trzeba wiosłować, gdy wszystko jest przeciwko tobie.

Miesiące mijały.
A z kotem przyszła codzienność.
Rutyna.
Ciepło.

Elżbieta znów się śmiała.
Spała z rozluźnionym ciałem.
Mówiła na głos, wiedząc, iż ktoś słucha choćby jeżeli nie odpowiadał.

Pewnego niedzielnego popołudnia, gdy Wiosło spał na jej kolanach, jej przyjaciółka Krysia zapytała:
Zdajesz sobie sprawę, iż to nie ty go uratowałaś?

Elżbieta podniosła wzrok.
Co masz na myśli?
Ten kot przyszedł, gdy najbardziej go potrzebowałaś. Gdy zaczynałaś znikać. Był twoim przypomnieniem.

Elżbieta spojrzała w dół.
Wiosło leżał tam z odsłoniętym brzuchem, mokrym noskiem i ciałem przytulonym do niej, jakby byli jednością.

Wtedy zrozumiała.
Ona go nie adoptowała.
On wybrał ją.

Nie wszystkie adoptacje wymagają formularzy.
Niektóre potrzebują tylko zbiegu okoliczności, rany i serca gotowego kochać to, co jeszcze jest złamane.

Od tamtej pory, gdy ktoś pytał, czemu nie weszła w związek, nie ma dzieci ani rodziny takiej, jak się oczekuje, Elżbieta odpowiadała:
Nie wszyscy adoptują dzieci. Niektórzy adoptują dusze.
A czasem te dusze miauczą.

Są istoty, które przychodzą bez wołania, ale zostają, jakby były obietnicą.