Taylor Swift w bezpiecznej przestrzeni
Gdy ściągam słuchawki w kawiarni Starbucks, okazuje się, iż z głośników leci miks wcześniejszych piosenek Taylor Swift; to nie inicjatywa baristek, ale odgórnie zadana playlista. Od jakiegoś czasu odnoszę wrażenie, iż muzyka popularna nieco umyka krytyce muzycznej – nie dlatego, iż krytycy nie posiadają narzędzi, żeby ją oceniać, tylko dlatego, iż wymaga innych narzędzi. Premiera płyty Taylor Swift jest przede wszystkim WYDARZENIEM, skupiającym uwagę mediów; dziennikarze naprędce produkują eseje próbujące rozszyfrować znaczenie piosenek; fanki wrzucają do mediów społecznościowych zdjęcia w specjalnych kostiumach (kolorem tej płyty jest pomarańczowy, akurat na jesień), spod kamieni wychodzą trolle i kontestatorzy, ostentacyjnie okazujący dystans, niechęć czy pogardę.
Jest to jeden z powodów, dla których zacząłem stronić od osobistego uczestnictwa w mediach społecznościowych. Nie licząc przyjaznego algorytmu TikToka, który stara się otulić użytkownika doskonale dopasowanymi treściami, dominują w nich treści złośliwie konstruowane do wzbudzenia negatywnych emocji. Rozmowa z koleżanką o ulubionej piosenkarce odbyła się więc w bezpiecznej przestrzeni prywatnego kanału komunikatora.
Podobną przestrzenią okazała się sala kinowa. W ten weekend można obejrzeć film „Taylor Swift | The Official Release Party of a Showgirl”, przygotowany specjalnie z okazji premiery płyty.
