Dzisiaj już mną nie telepie, jak kiedyś, gdy jako młody kuc odkrywałem meandry metalu, a po uslyszeniu tej płyty narządy rodne zaczęły tańczyć czaczę. Ale przypomniałem sobie, iż przez tę płytę do dzisiaj nie lubię Deicide. Bo kiedy w kółko leciało "Dawn of Possesion", najpierw w mp3 z kaazy, a potem już na CD, kolega puscił mi zespół tego gościa z kuta... krzyżem na czole i wypadło to niestety blado. W muzyce Immolation czułem agresję, ciężar i mrok, co dodatkowo podkreślał wokal Rossa, a na Legion... no cóż, szarpidruty darły mordę. I wiem dziś, iż wtedy się grubo myliłem, ale to doswiadczenie tak wryło się w moją pamięć, iż do dziś Deicide nie nie lubię, a z aktualnym gustem, to w ogóle polubić bedzie już bardzo trudno. Ile jednak można słuchać tego death metalu ? Jedna płyta na pół roku srarczy, postanowiłem więc sprawdzić ten francuski Diamatregon, którego posiadaniem na winylu pochwalił się Duduś:
, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Borze gęsty, zwierza pełen ! Ile tam zajebistych tremolowanek wygrywających przytłaczające melodie ! Od razu chwycił ten album i zachęcił do poznania reszty dyskografii. No przecudowelne jest to granie. A potem, to już z górki. Grecki black metal najlepszy, albowiem Katavasia:
, a na koniec powrót do najlepszej tegorocznej płyty w metalu, a więc:
i przypominam sobie, iż dawno nie czytałem słowackiego pisarza Vladimira Balli, którego groteskowość w sumie może pasować do muzyki Czechów.
A potem zjadłem bigos. Z mięsem.
Statystyki: autor: TITELITURY — 50 min. temu
