Do ostatniego płatka

8-kanałowa projekcja dźwiękowa opiera się na wykonanych przez artystkę interpretacjach utworów fortepianowych Marii Szymanowskiej, Ciary Schumann, Fanny Mendelssohn i Tekli Bądarzewskiej-Baranowskiej – zapomnianych kompozytorek okresu romantyzmu – oraz Marszu kobiet, napisanym przez Ethel Smyth hymn ie sufrażystek z Wielkiej Brytanii. Ich twórczość pozostawała w cieniu sukcesów bliskich im mężczyzn i powszechnego patriarchatu, blokującego rozkwit ich karier i zaistnienie w przestrzeni kultury. Wątek ten wyraźnie akcentuje Linda Nochlin w swoim eseju Dlaczego nie było wielkich artystek? Tekst ten jest inspiracją dla zawartych w instalacji gestów kompozytorskich oraz dekonstrukcji materii dźwiękowych utworów wspomnianych kompozytorek. Ich tonalna natura jest przeszywana mikrotonalnymi zabiegami, przestrzennymi zmianami dynamiki i kontrastującym, agresywnym sound designem. Koncepcja kompozycji i towarzysząca jej instalacja odwołują się jednocześnie do baśni Piękna i Bestia. W tej historii zaczarowana róża symbolizuje bowiem egoizm, okrucieństwo, ale i upływający czas, który wobec niemożności podjęcia działania pozwala tylko na powolne obumieranie. ,,Często pada pytanie: dlaczego nie było »wielkich « kompozytorek? Odpowiedź nie jest żadną tajemnicą. W przeszłości talent, wykształcenie, zdolności, zainteresowania czy motywacja nie miały znaczenia, ponieważ bycie kobietą kwalifikowało wyłącznie do pracy w domu, ciągłego posłuszeństwa mężczyznom i zależności od nich. Jest to równie prawdziwe w dzisiejszych czasach” – Pauline Oliveros, And Don’t Call Them 'Lady’ Composers, 1970.

Cytowane utwory

Fanny Mendelssohn, Me/ody op. 4 n°2 (1846)

Maria Szymanowska, Mazurka in F major n°2, Mazurka in C major n°3 (1826)

Tekla Bądarzewska-Baranowska, Virgin’s Prayer (1851)

Ethel Smyth, The March of the Women (1910)

Ciara Schumann, Romance in A minor Op. 21 n°1 (1853)