– Cześć, dzieciaki! Tu Pankracy, Wasz Wspaniały Przyjaciel!

Zygmunt Kęstowicz i Pankracy opowieść, której nie zetrze czas
Na fotografii Zygmunt Kęstowicz z pluszowym Pankracym.
Dla pokolenia dorastającego w latach 80. nie był on jedynie aktorem stał się przyjacielem, który co piątek witał dzieci przed telewizorem. Piątek z Pankracym stał się kultowym programem, a sam pies jedną z najbardziej rozpoznawalnych lalek w historii polskiej telewizji.
A mogło się tak nie stać.
Przed wojną młody Zygmunt chciał zostać prawnikiem wybrał ten kierunek głównie pod wpływem ojca. We wrześniu 1939 roku plany te brutalnie się urwały. Kęstowicz trafił do Bydgoszczy, gdzie z kolegami z Junackich Hufców Pracy budował umocnienia mostowe, a później, wraz z wycofywanymi oddziałami, dotarł aż do Warszawy.
Gdy dowiedział się o aresztowaniu ojca, poradzono mu ucieczkę. Został w Wilnie, już pod okupacją sowiecką. Tam podejmował różne prace: kopał torf, szukał zarobku. Los jednak postawił przed nim niespodziewaną drogę został statystą w teatrze.
Jak napisał w Przy wileńskim stole (1992):
Porzuciliśmy ten cholerny torf i poszliśmy po lekki chleb do teatru. Chleb był lekki, bo go mało. Jako artysta uniknąłem poboru do WojennoMorskiego. I wtedy poczułem, iż to właśnie ten zawód jest dla mnie.
Tak rozpoczęła się jego kariera aktorska. Po wojnie trafił do radia, a potem do telewizji. Największą popularność przyniósł mu program Piątek z Pankracym (19781990), w którym razem z animowaną przez Huberta Antoszewskiego lalkąpsem rozmawiał z dziećmi, opowiadał historie i uczył wrażliwości.
Dla wielu młodych widzów Pankracy stał się pierwszym telewizyjnym przyjacielem, a Kęstowicz ucieleśnieniem spokoju, ciepła i autentycznej serdeczności.
Los bywał przewrotny w teatrze i filmie Kęstowicz wcielał się także w czarne role, choćby jako esesman (Ohlers w serialu Wilki), co zszokowało dzieci znające go z Pankracego, ale jednocześnie ukazało jego aktorską wszechstronność.
Na zawsze jednak zapadnie w pamięci jako ten, który co tydzień witał:
Witajcie, dzieci! To ja, Pankracy!
I sprawiał, iż w polskich domach rozbrzmiewał uśmiech.