Serce pękało mi na dwoje, gdy patrzyłem, jak mój syn głupio rozwalił własną rodzinę, ale jednocześnie cieszyłem się dla byłej synowej, która zrzuciła jego kajdany.
Halina siedziała na ganku swojego domu w Lublinie, ściskając w dłoniach filiżankę z wystygłą herbatą. W piersi czuła rozdzierający ból — z jednej strony płakała za synem, Wojtkiem, który własnymi rękami zrujnował wszystko, co miał, a z drugiej cichutko radowała się dla Kingi, swojej byłej synowej, wreszcie wolnej. Wiedziała, iż jej uczucia — ta mieszanina miłości i wstydu, żalu i ulgi — są niezrozumiałe dla sąsiadów plotkujących o rozwodzie. Ale nie potrafiła inaczej, patrząc na gruzowisko, które zostawił jej syn, i na światło, które znów zapłonęło w oczach Kingi.
Wojtek był jej jedynym dzieckiem, jej dumą. Wychowywała go sama, odkąd mąż odszedł, zostawiając ją z niemowlęciem. Halina wkładała w syna całe serce: szyła mu koszule, nocami sprawdzała zadania, oszczędzała na sobie, by miał nowe tramwajki. Marzyła, iż wyrośnie na mądrego, dobrego człowieka. I przez długi czas tak się wydawało. Wojtek ożenił się z Kingą — dobrą, pracowitą dziewczyną, która patrzyła na niego z uwielbieniem. Urodziła się córeczka, Zosia, i Halina myślała, iż jej syn wreszcie znalazł szczęście. Ale się myliła.
Wojtek się zmienił. A może po prostu pokazał, kim jest naprawdę. Zaczął znikać na noce, wracał z zapachem obcych perfum. Kinga, z zaczerwienionymi od płaczu oczami, milczała, próbując ratować małżeństwo dla Zosi. Halina widziała, jak synowa gasła, ale nie wtrącała się — bała się, iż syn się obrazi. A on, zamiast docenić żonę, która dźwigała dom, dziecko i jego samego, szukał uciech gdzie indziej. Próbowała z nim rozmawiać, ale Wojtek tylko machał ręką: „Mamo, nie wtrącaj się, wiem, co robię”. Milczała, ale każde jego ostrzejsze słowo kłuło jak nóż.
Upadek przyszedł niepostrzeżenie, ale skończył się katastrofą. Wojtek zaczął romansować z koleżanką z pracy, niemal się z tym nie kryjąc. Kinga odkryła prawdę, ale zamiast awantury cicho spakowała walizki. Wzięła rozwód, zabrała Zosię i wyjechała do rodziców. Halina pamięta ten dzień, gdy syn wrócił do pustego mieszkania. Był zagubiony, ale nie żałował. „Ona sama jest sobie winna, nie doceniała mnie” — rzucił, i wtedy pierwszy raz spojrzała na niego jak na obcego. Jej chłopiec, jej duma, stał się człowiekiem, który rozwalił rodzinę przez własną głupotę i egoizm.
Sąsiedzi plotkowali, obwiniając Kingę: „Porzuciła męża, zabrała dziecko, samolubna!” Halina milczała, ale w środku gotowała się ze złości. Wiedziała, jak Kinga nocami kołysała Zosię, jak harowała na dwóch etatach, gdy Wojtek „odpoczywał” ze znajomymi. Wiedziała, iż synowa próbowała ratować związek, zanim on zdeptał jej godność. Teraz, gdy Kinga odeszła, nie mogła jej potępiać. Wręcz przeciwnie — podziwiała jej siłę. Odejść od kogoś, kogo się kocha, by ocalić siebie — to akt odwagi, którego jej syn nigdy nie zrozumie.
Minął rok. Wojtek żył sam, narzekając na samotność, ale nie robiąc nic, by się zmienić. Obwiniał wszystkich — Kingę, los, choćby matkę, która „go nie wsparła”. Halina patrzyła na niego i widziała nie mężczyznę, a rozpieszczonego chłopca, którego może sama zepsuściła ślepą miłością. Serce bolało ją za niego, ale już nie potrafiła tłumaczyć jego postępków. Wspominała, jak krzyczał na Kingę, jak ignorował Zosię, i rozumiała: sam wybrał tę drogę.
Tymczasem Kinga rozkwitła. Znalazła nową pracę, zapisała się na kurs fotografii, o którym marzyła. Zosia, jej mała kopia, śmiała się częściej niż płakała. Halina spotkała je raz w parku — Kinga huśtała córkę, a dziewczynka śmiała się wniebogłosy. Wtedy poczuła dziwną ulgę. Jej synowa, którą tak kochała, była wolna. Zrzuciła kajdany, które nałożył na nią Wojtek, i żyła tak, jak zasługiwała. Halina się uśmiechnęła, ale łzy spływały jej po policzkach. Cieszyła się dla Kingi, ale płakała za synem, który stracił wszystko.
Teraz żyje z tym rozdwojeniem. Kocha Wojtka, ale nie może być z niego dumna. Tęskni za Zosią, ale cieszy się, iż rośnie przy matce, która uczy ją siły. Myśli o Kindze i modli się, by ta nigdy nie oglądała się za siebie. I wciąż zadaje sobie pytanie: czy mogła wychować syna inaczej? To pytanie męczy ją nocami, ale odpowiedzi nie ma. Jest tylko prawda: jej syn zniszczył rodzinę, a synowa znalazła siłę, by zacząć od nowa. I w tym gorzkim końcu Halina widzi nadzieję — nie dla siebie, ale dla tych, którzy potrafili się uwolnić.
