Bytom
Indywidualne wystawy dwóch młodych śląskich artystów zaprezentuje w sobotę (11.02) CSW Kronika. Poplon Jana Kowala odnosi się swoim tytułem do tradycyjnego sposobu nawożenia gleby, punktem odniesienia dla twórcy jest także słoweńska grupa OHO i założona przez jej członków Rodzina Šempas, rodzaj wiejskiej komuny. Kowal nie musiał jednak uciekać z miasta w poszukiwaniu nieodkrytych terenów – wrócił natomiast do wsi, w której dorastał i podupadającego rodzinnego gospodarstwa. Wiejski krajobraz portretuje bez idealizacji i sentymentalizmu, odnosząc się do bezlitosnych realiów gospodarczych. Maszynę do mielenia Karola Gawrońskiego również można potraktować jako społeczny komentarz, oparty jednak na groteskowym przerysowaniu. Świat wyłaniający się z jego prac to wielka maszyna do mielenia rozmiarów fabryki, w której ludzie zostają przetworzeni na pulpety i choćby zdają się czerpać z tego radość.
Jan Kowal, „Trafię na oślep”, olej na płótnie lnianym, 130 x 100 cm, 2022, dzięki uprzejmości CSW Kronika
Kraków
Aleksandra Młynarczyk-Gemza, autorka jednego z głośniejszych debiutów literackich ubiegłego roku, zaprezentuje w czwartek (9.02) w MOCAK-u swoją indywidualną wystawę. Zapiski wariatki to wizualne dopełnienie książki pod tym samym tytułem, opowieści o życiu osoby z doświadczeniem choroby psychicznej, będącej jednocześnie kobietą i artystką, łączącej elementy autobiograficzne z powieściową fikcją. Prace prezentowane w krakowskim muzeum odnosić się będą do poszczególnych rozdziałów książki, a otwarciu wystawy towarzyszyć będzie performatywne czytanie jej fragmentów przez autorkę.
Lublin
Opowieść o dojrzewaniu i konfrontowaniu się z kulturowymi wyobrażeniami na temat dziewczęcości rozwijać będzie w Galerii Labirynt Agata Rucińska w swojej indywidualnej wystawie Pupilla, otwieranej w piątek (10.02). Artystka skupia się na okresie przepoczwarzania się, wzrastania, oczekiwania i tworzeniem nowego kształtu swojej postaci, wykraczania poza dziewczęcość, znamionowaną, jak stwierdza Rucińska, przez brak poczucia podmiotowości, tożsamości i reprezentacji. Punktem wyjścia dla narracji artystki stały się dwa łacińskie słowa: „pupa”, czyli określenie owada w stadium poczwarki, oraz tytułowa „pupilla”, oznaczająca jednocześnie źrenicę oraz dziewczynę, laleczkę i uczennicę.
Jak odebrać władzę „staremu oku, które wie”, czyli sztuka patrzenia według Aleksandry Młynarczyk-Gemzy O fotografiach Aleksandry Młynarczyk-Gemzy pisze Bartłomiej Dobroczyński
CZYTAJ!
Radom
Prace Moniki Chlebek, Dawida Czycza i Wiktora Gałki zobaczymy na otwieranej piątek (10.02) wystawie Suma naszych pragnień w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia. Będzie ona nie tyle klasyczną zbiorową ekspozycją podporządkowaną jednemu tematowi, a wielogłosem, na który złożą się trzy pokazy indywidualne jej bohaterów, których łączy przyjaźń i podobne spojrzenie na współczesną rzeczywistość. Monika Chlebek w projekcie Lato w zimie skupia się na pozornie prozaicznych przedmiotach i sytuacjach, jak głaskanie psa, na które zwraca szczególną uwagę w kontekście towarzyszącego nam na codzień ciągłego niepokoju. Wiktor Gałka na wystawie Kwiaty w moim ogrodzie rozkwitły, ale piksele pachną wyraźnie skupia się na sposobach postrzegania natury i nas samych przefiltrowanych przez świat cyfrowy. Z kolei Dawid Czycz w swoim malarstwie prezentowanym pod hasłem The United States of Happiness przechwytuje nie tyle cyfrowe formy, co naszpikowane bodźcami sposoby komunikacji, konkurujące o naszą coraz krótszą uwagę.
Tarnów
Michał Zawada, „In the forest”, dzięki uprzejmości Galerii Piana
Otwierana w tę niedzielę (12.02) w tarnowskiej galerii BWA wystawa ECHO to kolejny, trzeci już owoc rozpoczętej jesienią zeszłego roku współpracy krakowskiej Galerii Piana, którą tworzą artyści Michał Sroka, Michał Zawada i Filip Rybkowski, oraz węgierskiej Skurc Group, powstałej w 2019 roku jako studio i przestrzeń wystawiennicza, również o charakterze artist-run space. Obie ekipy połączyła wymiana doświadczeń dotyczących samoorganizacji i poszukiwania form współpracy poza systemem instytucjonalnym. Wspólna wystawa w Tarnowie także skupiać się będzie na owych doświadczeniach, odnosząc się do pewnych elementów uniwersalnych w przypadku wielu przestrzeni prowadzonych przez artystów, ale i różnic wynikających między innymi z funkcjonowania w unikatowym kontekście społeczno-ekonomicznym.
Warszawa
Pierwsza w Polsce indywidualna wystawa ukraińskiego artysty Vasyla Lyakha otworzy się w środę (8.02) w Galerii Promocyjnej. Blisko/daleko to pokaz prac powstałych w minionym roku, składających się na zapis prywatnych doświadczeń pochodzącego z Mariupola, a w tej chwili mieszkającego w Lwowie artysty z kolejnych miesięcy po rozpoczęciu pełnej inwazji rosyjskiej w Ukrainie. Twórca odnosi się w niej jednocześnie do bliskości samej wojny i odległości dzielącej go w tej chwili od rodziny i miasta, w którym dorastał. Lyakh poświęca uwagę przypadkowym ofiarom wojny, które postanowiły pozostać w swoich domach, jednocześnie przepracowując własne traumatyczne doświadczenia. Pokaz w warszawskiej galerii to także refleksja nad samym medium malarskim i jego siłą w kontekście nieustannie docierających do nas fotograficznych i filmowych obrazów inwazji. Twórca zajmujący się wcześniej przede wszystkim sound artem i korzystający z technik cyfrowych sięgnął po medium malarskie czerpiąc jednocześnie z tradycji sztuki „naiwnej” i grając z obarczonymi w Ukrainie negatywnymi konotacjami konwencjami akademickimi.
Dzień 309. Podsumowanie roku z perspektywy ukraińskiej Rok 2022 z perspektywy ukraińskiej podsumowują Maria Beburia, Yuriy Biley, Lia Dostlieva, Taras Gembik, Yulia Krivich i Marta Romankiv
CZYTAJ!
Dzień później (9.02) w Clay.warsaw otworzy się indywidualna wystawa Bartka Flisa zatytułowana Giganci, kuratorowana przez Michała Grzegorzka. W nowych obrazach Flis opowiada o miłości, samotności i strachu przed dorosłością, odnosząc się przy tym do swojej relacji z bratem, wspólnych wspomnień, intymności i prywatnego języka. Poszczególne przedstawienia zaludniają tytułowi giganci, którzy mimo swojej potężnej budowy pozostają krusi i pełni czułości.
Galeria Szara po raz pierwszy pokazywała pod swoim szyldem prace Nikity Krzyżanowskiej pod koniec ubiegłego roku podczas Warsaw Winter Art Fair, w tę sobotę (11.02) zaprezentuje z kolei indywidualną wystawę wrocławskiej malarki. W Kochance śmierci Krzyżanowska bierze na warsztat klasyczny motyw eksplorowany przez artystów i artystki od stuleci, czyli napięcie między miłością i śmiercią. W przypadku Krzyżanowskiej Eros i Thanatos spotykają się w malowanych olejem i sprejem obrazach inspirowanych między innymi wandalskimi dymnymi piktogramami zdobiącymi sufity klatek schodowych w blokach.
Michał Laskowski, dzięki uprzejmości artysty
Tego samego dnia (11.02) w przestrzeni Marszałkowskiej 18 otworzy się indywidualna wystawa Sylwii Walczowskiej, zatytułowana jest we mnie ściana i pięć krzeseł i nic poza szumem. Artystka opowie w niej o poczuciu pustki, utraty i żałoby, które trwa i powraca często w nieoczekiwanych momentach, traktowanym jednak nie jako doświadczenie, z którym należy walczyć, a na podobieństwo cyklu natury, nieustannie obumierającej i odradzającej się na nowo. Otwarciu wystawy towarzyszyć będzie performans na głos i przestrzeń w wykonaniu Gosi Zagajewskiej.
Również w sobotę (11.02) w mieszkaniu przy alei 3 Maja 2/167 zaprezentowane zostaną cztery solowe wystawy Martyny Baranowicz, Bartosza Jakubowskiego, Michała Laskowskiego i Patryka Różyckiego pod wspólnym hasłem tarcie, prucie, mycie i niezwykły list. Martyna Baranowicz w swoim pokazie odnosić się będzie do politycznego wymiaru nieustannie wymazywanej i tłumionej kobiecej rozkoszy seksualnej, nawiązując do tekstów Catherine Malabou. Refleksję nad polityczną podmiotowością i bolączkami współczesnej demokracji podejmować będzie w swoim pokazie Michał Laskowski. Bartosz Jakubowski zaprezentuje fotografie i słuchowisko odnoszące się do systemowych masek nakładanych siłą na tożsamości osób LGBTQ+. Prace Patryka Różyckiego koncentrować się będą z kolei na lękach i poczuciu niezręczności towarzyszącym relacjom z innymi ludźmi.
