Andrea Arnold od lat portretuje ludzi zepchniętych na margines bezkompromisowym acz czułym okiem, które jednak nie moralizuje, ale obserwuje. Zaskakujące zatem, jak bardzo w „Bird” ten autorski język – zwykle pełen emocjonalnej intensywności i wizualnej świeżości – zaczyna brzmieć pusto. Bo choć wszystko wygląda znajomo – zdjęcia z ręki, aktorzy-naturszczyki, świat klasy B. – trudno odnaleźć w tym pulsującą prawdę, która w przeszłości czyniła jej kino tak poruszającym.
