Kiedyś myślałam, iż nasze małżeństwo będzie inne. Że będziemy tą rodziną, która razem pokonuje wszystkie przeciwności, iż razem będziemy wychowywać nasze dzieci, kochając się i wspierając. Wierzyłam, iż on, mężczyzna, którego wybrałam na męża, stanie się oparciem – nie tylko dla mnie, ale i dla naszych dzieci. Jednak z każdym dniem, z każdym rokiem, wszystko zaczynało się zmieniać, a to, co miało być wspólnym życiem, powoli zamieniało się w koszmar.
Na początku wydawało się, iż wszystko będzie w porządku. Był zaangażowany, mówił, iż chce założyć rodzinę, iż pragnie mieć dzieci. Ale gdy na świat przyszło nasze pierwsze dziecko, zaczął się odsuwać. Myślałam, iż to tylko chwilowe, iż potrzebuje czasu, by dostosować się do nowej roli. Ale z czasem zrozumiałam, iż on nigdy nie chciał tej odpowiedzialności.
Codzienność stała się trudna. Nasze dzieci rosły, a ja coraz bardziej czułam, iż jestem sama, choć technicznie wciąż mieliśmy pełną rodzinę. Mąż przestawał się angażować – nie spędzał czasu z dziećmi, ignorował ich potrzeby, a każda próba rozmowy o wychowaniu kończyła się kłótnią. Był zimny, obojętny, jakby to, co działo się w domu, nie dotyczyło go w żaden sposób.
W pewnym momencie zaczęłam zdawać sobie sprawę, iż nie chodzi tylko o dzieci. On nie lubił ani mnie, ani naszej rodziny. Kiedy byliśmy razem, nie było między nami ciepła, bliskości, której tak bardzo potrzebowałam. Każdy nasz kontakt był chłodny, pełen dystansu. Patrzył na mnie jak na kogoś, kto jest odpowiedzialny za jego życie, ale kogo sam nigdy nie wybrałby na partnera, gdyby miał drugą szansę. Czułam, iż nie jestem już dla niego kimś, kogo kocha – byłam tylko obowiązkiem.
Z czasem jego egoizm stał się coraz bardziej widoczny. Kiedy dzieci wołały go, prosząc, by pobawił się z nimi, on odwracał się plecami, udając, iż jest zajęty. Kiedy ja prosiłam o chwilę pomocy, byłam ignorowana. Jego życie kręciło się wyłącznie wokół niego. Wszystkie jego potrzeby były ważniejsze – jego praca, jego hobby, jego zmęczenie. Nasze życie stało się dla niego niewygodnym ciężarem, czymś, czego chciał się pozbyć, ale nie wiedział jak.
Pewnego dnia, kiedy nasza najmłodsza córka, Ania, podbiegła do niego, chcąc pokazać mu swoje rysunki, on tylko wzruszył ramionami. Nie spojrzał choćby na kartkę, którą trzymała w małych dłoniach. Ania, widząc brak reakcji, spojrzała na mnie, jej oczy pełne nadziei, które w jednej chwili zgasły. Mój gniew, który dotąd starałam się tłumić, eksplodował.
– Jak możesz tak robić? – zapytałam z wyrzutem, nie mogąc już dłużej milczeć. – To twoje dziecko, ona chce tylko odrobinę uwagi.
Spojrzał na mnie, jakby to, co powiedziałam, było dla niego niczym. Jakby nie rozumiał, dlaczego jego brak zaangażowania jest problemem.
– Przestań dramatyzować – odpowiedział obojętnie. – Mam ważniejsze rzeczy na głowie. Nie będę się zajmować głupotami.
Te słowa były jak nóż wbity w serce. Patrzyłam na niego, nie mogąc uwierzyć, iż mężczyzna, który miał być dla nas wsparciem, tak obojętnie odpychał swoją własną rodzinę. Dzieci zaczynały to zauważać – widziałam, jak Ania odchodzi w ciszy, próbując ukryć łzy. A ja stałam tam, czując, iż wszystko, co zbudowałam, rozpada się na moich oczach.
W tamtej chwili zrozumiałam, iż coś musi się zmienić. Nie mogłam już dłużej udawać, iż wszystko jest w porządku. Nie mogłam pozwolić, by nasze dzieci dorastały, myśląc, iż brak miłości, brak uwagi i wsparcia są czymś normalnym. Wiedziałam, iż muszę podjąć decyzję, która zaważy na naszym życiu.
– jeżeli nie chcesz być częścią tej rodziny, odejdź – powiedziałam stanowczo, choć w moim głosie drżały emocje. – Nie mogę pozwolić, żebyś niszczył nasze życie. Albo zaczniesz się angażować, albo to koniec.
Spojrzał na mnie z niedowierzaniem, jakby nie spodziewał się, iż kiedykolwiek ośmielę się postawić ultimatum. Ale ja już nie miałam wyboru. Musiałam myśleć o sobie i o naszych dzieciach, które zasługiwały na coś więcej niż obojętność i zimno, które przynosił do naszego domu.
– To tylko twoje fanaberie – odpowiedział chłodno, wstając z fotela. – Ja niczego nie zmienię. jeżeli ci się nie podoba, to twoja sprawa.
Te słowa były jak ostateczny cios. Wiedziałam, iż nigdy się nie zmieni. Zrozumiałam, iż całe nasze małżeństwo opierało się na złudzeniach, które sama stworzyłam. On nigdy nie chciał być mężem, ojcem, częścią rodziny. Zawsze chodziło tylko o niego, o jego potrzeby i pragnienia.
Nie miałam już wątpliwości. Wiedziałam, iż muszę chronić siebie i nasze dzieci przed jego egoizmem. W tamtej chwili podjęłam decyzję, która zmieniła nasze życie na zawsze. Złożyłam pozew o rozwód, wiedząc, iż choć ta decyzja będzie trudna, jest jedyną adekwatną.
Teraz, kiedy patrzę wstecz, wiem, iż to była najtrudniejsza, ale jednocześnie najsilniejsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjęłam. Moje dzieci zasługiwały na życie pełne miłości i ciepła, a ja – na szacunek, którego nigdy nie otrzymałam.
