Wyobraź sobie, co moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy cenili ludzi bardziej niż zysk. Wyobraź to sobie.
**Wyobraź sobie**
Wyobraź sobie miasto, gdzie nikt nie jest niewidzialny.
Gdzie woźny ma swoje imię zapamiętane tak samo jak prezes.
Gdzie wartość człowieka nie mierzy się w złotówkach, ale w życzliwości.
Zobacz świat, w którym na spotkaniach biznesowych pierwsze pytanie nie brzmi *Ile to będzie kosztować?*,
tylko *Ile istnień to polepszy?*
Gdzie innowacje nie pędzą na rynek dla maksymalnego zysku,
lecz dojrzewają powoli, z troską, bo ich celem jest leczyć, uczyć, podnosić.
Wyobraź sobie szkoły, gdzie każde dziecko dostaje uwagę nie przez oceny,
ale dlatego iż każdy umysł to opowieść warta wysłuchania.
Szpitale, gdzie pacjenci to nie numery,
lecz imiona z marzeniami wciąż czekającymi na spełnienie.
Miejsca pracy, gdzie weekendy należą do rodzin, nie do terminów.
A gdyby najbogatsi nie byli ci z najgrubszymi kontami,
lecz ci, którzy stwarzają najwięcej szans dla innych?
Gdyby prawdziwą giełdą nie była Wall Street,
ale chwile życzliwości wymieniane między obcymi każdego dnia?
Wyobraź sobie rządy mierzące sukces nie PKB,
lecz uśmiechami, umiejętnością czytania, mniejszą liczbą łez wylanych w ciszy.
Sąsiadów, którzy rywalizują nie o to, by się przewyższyć,
ale by zobaczyć, kto podniesie drugiego wyżej.
I wyobraź siebie w takim świecie
nie pędzącego, nie bojącego się, nie liczącego
lecz żyjącego, naprawdę,
bo jesteś ceniony po prostu za to, iż jesteś człowiekiem.
**Wyobraź sobie. A potem zacznij.**
