Zerwałem więzi z rodziną i po raz pierwszy oddycham pełną piersią.
Dorastałem w przekonaniu, iż rodzina to najcenniejszy skarb. Moi rodzice mieli liczne rodzeństwo, więc byłem otoczony wujkami, ciotkami i mnóstwem kuzynów. Każde Święta, każde wakacje spędzaliśmy wszyscy u dziadków w małej wiosce pod Krakowem. Dom rozbrzmiewał śmiechem, gorącymi dyskusjami i zapachem potraw przyrządzanych przez babcię. Byłem pewien, iż jesteśmy zgraną rodziną, iż nic nas nie rozdzieli.
Ale zbyt późno zrozumiałem, iż to była iluzja.
Po skończeniu liceum nie poszedłem od razu na studia. Sytuacja finansowa rodziców była trudna, nie chciałem im dokładać problemów. Wybrałem kurs księgowości, myśląc, iż gwałtownie znajdę pracę i odłożę pieniądze na uczelnię. Gdy nadszedł czas szukania zatrudnienia, pomyślałem o cioci Halinie siostrze mamy. Pracowała w dużej firmie w Warszawie jako kierownik działu kadr. Nie prosiłem o protekcję, tylko o radę, o wskazówkę.
Ale przerwała mi, zanim skończyłem zdanie.
Nic dla ciebie nie zrobię powiedziała ostro. Nie masz odpowiedniego wykształcenia, zero doświadczenia, a szczerze mówiąc, to nie jest dziedzina dla ciebie.
Zamarłem. choćby nie próbowała wysłuchać. Wykreśliła mnie z równania, jakbym był obcym.
Byłem wściekły. Ale nie chciałem się poddać. Dostałem się na studia i szedłem naprzód sam, bez niczyjej pomocy.
Kilka miesięcy później wróciłem do dziadków na rodzinne spotkanie. Zanim zdjąłem buty, poczułem zmianę w powietrzu.
Patrzcie, kto przyszedł! Wielki student! zaśmiał się szyderczo wujek Marek. No to w końcu zrozumiałeś, iż bez papierka to choćby nie podnosisz głosu?
Reszfa przy stole wybuchła śmiechem.
I tak rzuci studia dodał kuzyn Artur. Gdyby był mądry, od razu poszedłby na uczelnię, a nie marnował czas na jakieś kursy.
Zaciąłem pięści pod stołem i milczałem. Ale w środku wszystko we mnie wrzało. Tamtej nocy zrozumiałem jedną rzecz: nie miałem wśród nich miejsca.
Od tamtego dnia przestałem chodzić na rodzinne zjazdy. Po co narażać się na upokorzenia? Ale pewnego dnia zadzwoniła mama.
Wiem, iż ci ciężko powiedziała łagodnie. Ale rodzina to rodzina. Nie możesz ich po prostu ignorować.
Dla niej spróbowałem jeszcze raz.
Na kolejnym spotkaniu znaleźli nowy powód, by mnie poniżać.
Masz 29 lat i ciągle nieżonaty? zapytała ciotka Halina z ironicznym uśmiechem. Jaka kobieta chciałaby faceta bez stabilnej pracy, bez domu, bez perspektyw?
Nie odpowiedziałem. Harowałem, uczyłem się, budowałem swoją przyszłość cegiełka po cegiełce. Ale dla nich byłem tylko nieudacznikiem.
A potem wydarzyło się coś, co wszystko zmieniło.
Babcia Wanda ciężko zachorowała. Miała 91 lat, nie mogła chodzić, potrzebowała stałej opieki. I wtedy ta rodzina, która tyle mówiła o więzach krwi, rozproszyła się jak liście na wietrze.
Ja mam swoje dzieci, nie mogę się nią zajmować westchnęła ciotka.
Praca mnie pochłania, nic nie zdziałam mruknął wujek Marek.
Lepiej oddać ją do domu opieki podsumował Artur.
Porzucili ją.
Ja nie mogłem.
Zabrałem ją do swojego mieszkania w Poznaniu. Karmiłem, myłem, byłem przy niej na każdy krok. Moja narzeczona, Kinga, która widziała ją ledwie kilka razy, okazywała jej więcej czułości i szacunku niż własne dzieci.
Ostatnie miesiące babcia prawie nie mówiła. Każdego wieczoru siadałem przy niej, trzymałem za rękę i opowiadałem wspomnienia z dzieciństwa. Żeby wiedziała, iż nie jest sama.
A po jej pogrzebie usłyszałem ich szepty.
Zrobili to dla spadku Kto wie, może przyspieszyli sprawę.
Ci sami ludzie, którzy ją porzucili, teraz śmieli oskarżać mnie.
To był ostatni gwóźdź.
Przy jej grobie podjąłem decyzję.
Koniec.
Zrzekłem się spadku. Zerwałem kontakt. choćby z mamą rozmawiam tylko wtedy, gdy naprawdę potrzebuje pomocy. Reszta? Dla mnie przestali istnieć.
I po raz pierwszy w życiu poczułem wolność.
Bez wyrzutów sumienia. Bez wstydu. Bez tłumaczenia się przed tymi, którzy nigdy mnie nie zaakceptowali.
Może mamy tę samą krew, ale nigdy nie byli moją prawdziwą rodziną.
Teraz mam własne życie. Własną przyszłość.
I wreszcie spokój.
