Pozwoliłem bezdomnej kobiecie zamieszkać w moim garażu, ale pewnego dnia wszedłem bez pukania i byłem w szoku, widząc, co robiła.
Pewnego razu bogaty, zamknięty w sobie facet zaoferował dach nad głową bezdomnej kobiecie o imieniu Bronisława i był pod wrażeniem jej odporności.
Gdy ich nietypowa więź się zacieśniła, odkryta w garażu tajemnica zagroziła wszystkiemu i zmusiła go do zastanowienia się, kim naprawdę jest Bronisława i co ukrywa.
Miałem wszystko, co można kupić za złote: ogromny dwór, luksusowe samochody i więcej majątku, niż kiedykolwiek potrzebowałem. Ale w środku była pustka, której nie potrafiłem zapełnić.
Przez sześćdziesiąt lat życia nigdy nie założyłem rodziny. Kobiety interesowały się tylko tym, co odziedziczę, i teraz żałuję, iż nie spróbowałem inaczej.
Pewnego dnia, jadąc przez Warszawę i próbując zagłuszyć uczucie samotności, zauważyłem kobietę grzebiącą w śmietniku.
Jej rozwichrzone włosy i chude ręce, ale zdecydowane ruchy, przykuły moją uwagę. Wyglądała na kruchą, ale coś w jej dzikiej naturze mnie zaintrygowało.
Nie mogłem się oprzeć i zatrzymałem. Otworzyłem okno i przyglądałem się jej uważnie. Gdy spojrzała na mnie z niepokojem, zapytałem: Potrzebujesz pomocy?
Jej wzrok był podejrzliwy i przez chwilę myślałem, iż ucieknie. Ale usiadła i otarła ręce o znoszone dżinsy. Możesz pomóc?
Chyba tak odpowiedziałem, wysiadając z auta, choć sam nie wiedziałem, dlaczego wyciągam do niej pomocną dłoń. Może chciałabyś gdzieś dziś pójść?
Przez chwilę się wahała, w końcu pokręciła głową. Nie.
Skinąłem i wziąłem głęboki oddech. Mam domek przerobiony garaż. Możesz tam zostać na jakiś czas, jeżeli chcesz.
Spojrzała na mnie z wyrzutem. Nie przyjmuję jałmużny.
To nie jałmużna odparłem, choć nie znalazłem lepszego słowa. Po prostu miejsce do spania. Bez żadnych zobowiązań.
Po długim wahaniu zgodziła się. Dobrze. Tylko jedną noc. Jestem Bronisława.
Do naszej podwarszawskiej posiadłości jechaliśmy w całkowitej ciszy. Siedziała ze skrzyżowanymi rękami, wpatrzona w okno. Gdy dojechaliśmy, pokazałem jej domek. Był prosty, ale wygodny.
W lodówce jest jedzenie. Czuj się jak u siebie powiedziałem.
Dziękuję mruknęła, zanim zamknęła drzwi.
Przez kolejne dni Bronisława mieszkała w domku, czasem jedliśmy razem. Była intrygująca pod twardą powłoką kryła wrażliwość.
Może cienie samotności w jej oczach odbijały moje własne, a może jej obecność łagodziła moje poczucie izolacji.
Pewnego wieczoru Bronisława opowiedziała mi o swojej przeszłości. Kiedyś byłam artystką powiedziała cicho. Miałam małą galerię, kilka wystaw ale po rozwodzie wszystko się rozpadło.
Mój mąż uciekł z młodszą i miał z nią dziecko, a mnie wyrzucił.
Przykro mi odparłem szczerze, patrząc na nią ze współczuciem.
To już przeszłość wzruszyła ramionami, ale w jej oczach widać było, iż ból został.
Im więcej czasu spędzaliśmy razem, tym bardziej czekałem na nasze rozmowy. Jej ostry humor rozświetlał tę samą samotność, która wypełniała mój pusty dwór, i moja wewnętrzna pustka powoli znikała.
Ale pewnego popołudnia wszystko się zmieniło. Szukając pompki w garażu, wszedłem do środka bez ostrzeżenia i zamarłem. Na podłodze leżały dziesiątki obrazów moich wizerunków. Groteskowe, zdeformowane portrety.
Na jednym byłem skuty łańcuchami, na innym krwawiły mi oczy, a w rogu wisiał mój wizerunek w trumnie.
Byłem wstrząśnięty. Czy Bronisława tak mnie widziała? Po wszystkim, co dla niej zrobiłem?
Tego wieczoru nie potrafiłem ukryć złości. Bronisława, co do diabła znaczą te obrazy?
Spojrzała na mnie zdziwiona. Co?
Widziałem moje wizerunki w łańcuchach, krwawiące, w trumnie. Tak mnie widzisz? Jak potwora?
Jej twarz zbladła. Nie chciałam, żebyś je zobaczył szepnęła.
No cóż, zobaczyłem odparłem zimno. Tak o mnie myślisz?
Nie odpowiedziała drżącym głosem. Po prostu byłam zła. Ty masz wszystko, a ja straciłam tak dużo. Obrazy nie były o tobie, tylko o moim bólu. Musiałam go jakoś wyrzucić.
Chciałem to zrozumieć, ale obrazy były zbyt niepokojące. Myślę, iż nadszedł czas, żebyś poszła powiedziałem cicho.
Oczy Bronisławy się rozszerzyły. Proszę, poczekaj
Nie przerwałem jej. To koniec. Musisz iść.
Następnego ranka pomogłem jej spakować rzeczy i zawiozłem do lokalnego schroniska dla bezdomnych.
Gdy dojechaliśmy, wyszła z auta bez słowa. Jeszcze przed wyjściem wręczyłem jej kilkaset złotych. Zawahała się, ale w końcu wzięła.
Minęły tygodnie, a uczucie, iż popełniłem błąd, nie znikało.
Nie chodziło tylko o przerażające obrazy, ale też o to, co było między nami wcześniej coś, czego długo nie doświadczałem.
Pewnego dnia znalazłem pod drzwiami paczkę. Był to mój portret, ale inny spokojny, łagodny, ukazujący rys, którego wcześniej nie znałem. W środku była kartka z imieniem Bronisławy i numerem telefonu.
Serce waliło mi w piersi, gdy wahałem się, czy zadzwonić. W końcu nacisnąłem Połączenie.
Gdy odebrała, w jej głosie słychać było niepewność. Halo?
Bronisława, to ja. Dostałem twój obraz jest piękny.
Dzięki przez chwilę milczała. Nie byłam pewna, czy ci się spodoba. Myślałam, iż zasługujesz na coś lepszego niż te inne obrazy.
Nie jesteś mi nic winna odparłem szczerze. Przepraszam, iż tak zareagowałem.
Ja przepraszam za to, co namalowałam odpowiedziała. To naprawdę nie było o tobie.
Nie musisz przepraszać powiedziałem. Wybaczyłem ci, gdy zobaczyłem ten nowy obraz.
