Moja córka została zamknięta w szafie podczas naszego wesela, a ja byłam zdruzgotana, gdy odkryłam, kto to zrobił

Po rozwodzie postanowiłam nigdy więcej nie wychodzić za mąż. Chciałam poświęcić całe życie mojej córce.
Pewnego dnia pojawił się w naszym życiu mężczyzna. Był troskliwy, pełen szacunku, a co najważniejsze świetnie dogadywał się z moją córką. Kasia uwielbiała go, a ja widziałam w jej oczach, iż czuje się przy nim bezpieczna.
Gdy oświadczył się, zawahałam się. Ale Kasia przybiegła, przytuliła mnie i powiedziała: Mamo, proszę, powiedz tak. Więc się zgodziłam.
W dzień ślubu wszystko było idealne. Kasia miała być naszą małą druhną i nieść koszyk z płatkami kwiatów. ale gdy zaczęła grać muzyka, a ona miała iść alejką nagle zniknęła.
Szukaliśmy jej wszędzie. W końcu znaleźliśmy ją zamkniętą w szafie. Płakała, wciąż ściskając swój koszyczek.
Gdy wyszła, starała się zrozumieć: Dlaczego mnie ukarali, mamo?. Potem palcem wskazała winowajcę.
Serce pękło mi, gdy odkryłam, kto to zrobił i dlaczego.
Wskazała na Bronisławę moją teściową.
Ona choćby nie jest moją prawdziwną wnuczką powiedziała zimno. To Zosia, moja wnuczka, powinna nieść kwiaty.
Goście zamarli w osłupieniu.
Bez słowa wyprowadzono Bronisławę z sali. Wciąż była przekonana, iż postąpiła słusznie.
Pochyliłam się do Kasi, z oczami pełnymi łez, i szepnęłam: To przez cały czas twój moment, jeżeli chcesz.
Kiwnęła głową z determinacją.
Muzyka zaczarowała powietrze na nowo, a w ciszy pełnej podziwu Kasia ruszyła alejką, witana owacjami gości.
Mała, ale niezwykle silna, rozsypywała płatki z gracją, godnością i ogromną odwagą.
Na końcu podeszła do mnie, z błyszczącymi oczami, i powiedziała dumnie: Zrobiłam to.